Lieneke Dijkzeul Boeken

Andreas en zijn zus Emma gaan naar hun tante op Bonaire. Op Schiphol zien ze een man die een roze knuffelbeer bij zich heeft. Als de passagiers aan boord mogen en de eigenaar van de beer nergens meer te bekennen is, besluit Andreas de beer mee te nemen – misschien is de man die vergeten?Op Bonaire ontmoeten ze op het strand Roy en zijn zusje Gina. Emma vindt Roy erg leuk, maar ergens klopt er iets niet. Waarom komt zijn gezicht haar zo bekend voor? Waarom doet hij plotseling zo afstandelijk en waardoor is zijn hand opeens gekneusd? En dan is er ook nog de raadselachtige inbraak in het huis van hun tante; alles ligt overhoop, maar de inbrekers hebben niets meegenomen. Andreas lijkt er meer van te weten, maar hij houdt zijn mond. Totdat hij erachter komt dat Roy gevaar loopt. Dan vertelt hij Emma wat hij te weten is gekomen, en wat de roze beer ermee te maken heeft.

Inspecteur Vegter doet onderzoek naar de moord op een zakenman wiens lijk vlak voor Kerstmis in de sneeuw is gevonden.

Aan het einde van een zinderend hete zomerdag wordt een aanslag gepleegd op het leven van een jonge vrouw die zij ternauwernood overleeft. Een paar dagen later wordt in een kelderbox het verminkte lichaam van een tweede vrouw gevonden. De slachtoffers lijken willekeurig gekozen, maar ze hebben één ding gemeen: hun rode haar. Is dit het begin van een reeks moorden?Zo zet Lieneke Dijkzeul de toon in De geur van regen – met de aloude bekende inspecteur Paul Vegter in de hoofdrol. Voor hem is deze zaak gecompliceerder dan anders, omdat hij er persoonlijker bij betrokken is dan hem lief is. Het eerste slachtoffer betreft namelijk zijn eigen medewerkster Renée. Als ze ontslagen wordt uit het ziekenhuis en niet naar haar eigen huis wil terugkeren, biedt hij haar onderdak.

Tijdens een schoolreünie wordt Eric Janson, docent Engels, vermoord. Er zijn geen getuigen en er schijnt geen motief te zijn. Inspecteur Paul Vegter, die een eenzaam bestaan leidt sinds het overlijden van zijn vrouw, staat voor een onoplosbare zaak. Oud-leerling David Bomer lijkt meer van de toedracht te weten dan hij wil vertellen. En waarom begint hij zo overhaast een relatie met Eva Stotijn, ook een oud-leerling en alleenstaande moeder met een dochtertje van vier?

Een niet bij name genoemde dochter bezoekt voor de laatste maal het huis van haar moeder. Om afscheid te nemen, maar ook in de hoop in het reine te komen met het verleden en met zichzelf. Het lijkt een hopeloze missie; bitterheid en verdriet overheersen. Het beeld kantelt wanneer ze haar moeders schoenen vindt, vele jaren zorgvuldig bewaard. Zwartfluwelen, hooggehakte avondschoenen, symbool van een gedroomd leven. Belangrijker nog is de vondst van het verloren gewaande `jaarboek dat zijzelf als heel jong meisje bijhield. Waar de volwassen dochter alleen kan omzien in wrok, blijkt het kind mild en zonder oordeel te zijn geweest. Dat geeft haar niet alleen een zuiverder blik op haar jeugd, maar ook op het verstoorde leven van haar moeder. In glashelder en messcherp proza beschrijft Lieneke Dijkzeul in deze, deels autobiografische, roman het leven van een kind in de jaren vijftig. Een kind dat er niet had mogen zijn, maar desondanks vastberaden is te bewijzen dat het bestaansrecht heeft.