Isidora Sekulić was een vooraanstaande Servische prozaischrijfster, romanschrijfster, essayiste en kunstcritica wiens lyrische, meditatieve en introspectieve geschriften de dageraad van de moderne Servische literatuur markeerden. Haar werk duikt in de menselijke conditie door een uitgesproken moderne gevoeligheid, waarbij conventionele narratieve structuren vaak worden uitgedaagd. In haar opmerkelijke roman wijkt ze bewust af van chronologische ontwikkeling, waarbij elk deel in een kerkhof begint en de gebeurtenissen terugvoert naar momenten van bruisend leven, compleet met hun vreugden en tragedies. Sekulić wordt ook geprezen voor het creëren van enkele van de vroegste sterke vrouwelijke personages in de Servische literatuur, die ze met ingewikkelde details, moed, trots en onwrikbare vastberadenheid portretteerde.
Herbst 1913, eine junge Frau aus Serbien reist alleine durch Norwegen. Im Gepäck hat sie ihr Notizbüchlein, ihr Blick ist offen und unvoreingenommen für dieses »kalte Land im Norden«. Zutiefst beeindruckt von der übermächtigen Natur und von den uralten Sagen und Legenden, verfasst sie poetische Reisebeschreibungen, die Land und Menschen auf ungesehene Weise zeigen. Zuhause in Serbien muss sich die Schriftstellerin und frühe Feministin rabiaten Anfeindungen stellen.