Bernard Tissier de Mallerais Boeken

To z pewnością najlepsza biografia Arcybiskupa Lefebvre'a. Dla jednych świętego za życia dla innych zbuntowanego fundamentalisty. Dla jednych ostatniego obrońcy prawdziwego Kościoła, dla innych, wyklętego przez Kościół schizmatyka. Książka o Arcybiskupie to niewątpliwie wejście w centrum najgorętszych sporów w łonie Kościoła ale też szansa na ich lepsze zrozumienie. Po podjęciu przez Ojca Świętego dialogu teologicznego z uczniami abp. Lefebvre'a książka ta staje się lekturą obowiązkową dla wszystkich, którzy serio traktują zasady dialogu, a przede wszystkim jedność i katolickość Kościoła. Książka została napisana przez jednego z najbliższych współpracowników Arcybiskupa, Bernarda Tissier de Mallerais, biskupa i historyka. O wydaniu francuskim recenzenci pisali: dzieło znakomicie udokumentowane, poważne i rzetelne; odsłania nieznane aspekty biografii Arcybiskupa, bardzo wnikliwa i szczegółowa praca; ważny przyczynek do historii współczesnej; wydarzenie literackie, kamień milowy.

Myśl i dorobek Benedykta XVI nie przestają budzić zainteresowania badaczy, a klasyfikacja światopoglądu ks. prof. Josepha Ratzingera nadal wzbudza dyskusje. Pionierskie studium (2012 r.) francuskiego tomisty dokonuje syntezy filozoficznych korzeni teologii Josepha Ratzingera kładąc nacisk na współczesną percepcję relacji między wiarą a rozumem oczami bawarskiego teologa. Jednym z głównych punktów analizy biskupa Bernarda Tissier de Mallerais jest również wielobarwne pojęcie hermeneutyki w pismach niemieckiego papieża. Marcin Beściak, doświadczony tłumacz naukowy, znakomicie oddaje w języku polskim filozoficzne i teologiczne niuanse obecne we francuskim oryginale dzieła. Książka zawiera dodatek w postaci wnikliwej analizy autorstwa Adama Małaszewskiego dzieła młodości ks. prof. Josepha Ratzingera, Wprowadzenie do chrześcijaństwa. Zwięzłe studium polskiego badacza harmonijnie uzupełnia Portret filozoficzny francuskiego purpurata.

Sein Leben (1905-1991) ist untrennbar verknüpft mit der vielleicht brisantesten Frage der jüngsten Kirchengeschichte: War die nachkonziliare Öffnung „hin zur Welt“ fü die Kirche der richtige Weg, ihrer Sendung besser gerecht zu werden? Marcel Lefebvre hat dies von Anfang an bestritten. „Nichts kann erneuert werden, wenn es nicht überliefert wurde.“ - In Treue zu diesem kirchlichen Grundsatz war er ein unliebsamer Mahner, aber kein Kritikaster. Er ließ sich weder durch Lob noch durch Tadel zum Schweigen bringen. Angesichts des aktuellen Zusammenbruchs der kirchlichen Struktur, wird seinem warnenden und zugleich zukunftsweisenden Ruf wachsendes Interesse geschenkt. Seine steile Karriere begann, als er mit 42 Jahren von Papst Pius XII. zum Bischof im Senegal ernannt wurde und ein Jahr später zum apostolischen Delegaten für ganz Französisch-Afrika. 1962 wählten ihn die 5000 Mitglieder der „Väter vom Hl. Geist“ zu ihren Generaloberen. Papst Johannes XXIII. erhob ihn zum päpstlichen Thronassistenten und zum Mitglied der Vorbereitungskommission des Konzils. Seinen größten Bekanntheitsgrad erreichte er aber 1988 mit der Weihe von vier Hilfsbischöfen im Rahmen der von ihm 1970 gegründeten und kirchlich anerkannten Priesterbruderschaft St. Pius X. Seine bischöfliche Mitverantwortung für das Gut der katholischen Tradition drängte ihn, diesen Schritt auch ohne ausdrückliche Genehmigung des Papstes vorzunehmen; für die Kirche, nicht gegen sie. Msgr. Tissier de Mallerais legt eine geradezu spannende Lebensbiographie vor, in der auch die Gegner Marcel Lefebvres zu Wort kommen.