Canan Tan Boeken

Bu kez yazar, ask'in yani sira organ nakli konusuna da dokundurmus kalemini. Yasamla olumun kiyasiya savastigi yol ayriminda ge-cen carpici bir oyku. Yani basimizda yasaniyormuscasina gercek... "Sen, gozlerinden atesler sacarak, zehirli oklarini bana yoneltirken, ben sana sik oldum Nehir...""Sen, tum satafatli tanimlardan siyrilip en dogal halinle, yaramazlik yapan cocuklar gibi boynunu bukmus bagislanmayi beklerken, ben sana sik oldum Deniz..." Yureklere dusen ilk kivilcimlar... Sonsuza dek surecegine inanilan ask, mutluluk... Ve o ugursuz kaza! Kadinin belleginde kalan son sozcukler... "Siki tutun Nehir!..."

butun acilara karsin hayat icimize bir nota birakir yaen bitik gunumuzde direnme notasinibir zarfa mi koyar bir deniz cirpintisiyla mi savurur yuzumuzenese ususur hayatimiza birden guc asilar iyi gucturbasegdirmeyen umut altin kafesindencikiverir dolasir tepemizde

Yakın çevremizde benzerlerini görebileceğimiz gerçeklikte bir baba-kız öyküsü... Babasına hayran Verda, hatta âşık. Biricik kahramanım diyor onun için. Ne var ki, yıllar önce annesiyle babasının boşanmasından sonra ayrı düşmüşler birbirlerine. Çatışmışlar, çelişmişler ama sevgileri içten içe hep sürmüş. Kariyerinde zirveye ulaşmış ünlü avukat Vedat Karacan'ın intiharıyla başlıyor öykü. Bu beklenmedik ölümün ardında yatan gizi çözmek Verda'ya düşmektedir. Geriye dönüp baktığında yüzleştiği keşke'leriyle, pişmanlıklarıyla ve içini kavuran devasa bir özlemle sürecektir babasının izini... Minicik çocuk ellerimi avucunun içine hapsettiğinde, yüreğim yüreğinde eriyordu babacığım. Parmaklarım büyüdü diye mi tutmuyorsun artık ellerimi? Keşke hep küçük kalsalardı... Ne oldu da ayrıldı ellerimiz baba? Hiçbir zaman soramadım bunu sana. Sormak istediğimde fırsat olmadı, fırsat olduğunda cesaretim... Soluk soluğa okuyacağınız, farklı bir Canan Tan romanı...

Ne benim sözüm geçer bu iklimdeNe de seninBöyle gelmiş böyle giderSon söz TÖRE’nin!Birbirlerine delicesine düşkün iki kardeşin,Pembe ile Yusuf’un sızılı ve çarpıcı öyküsü.Ezenler ve ezilenlerin amansız savaşımı.Üzerinde yaşadığımız coğrafyanın değişmez kaderi...Törenin kara gölgesi renklerin üzerine çökerken, içlerinde en gariban gördüğü “pembe”ye vermişti önceliği.Soluğu kesildi “pembe”nin, beti benzi attı. Güzelim rengini yitiriverdi. Varlığını sürdürmekle yok olmak arasındaki ince çizgide asılı kaldı.Tıpkı yaşamın içindeki gerçek PEMBE’ler gibi...

"Çok şaşıracaksın ama... Sana olan tutsaklığım buraya kadar Eroin! Vedalaşmamızın zamanı geldi. Her şey ne güzel başlamıştı oysa... Yepyeni ufuklar açmıştın önüme. Bulutların üzerine çıkarıp özgür bırakmıştın beni. Bambaşka bir özgürlüktü bu; çevremdekilerden farklı kılan, sıkı sıkıya bağlanmaya değer, çekici, vazgeçilmesi güç bir büyü... Asıl tutulduğum da buydu galiba. Eros, dedim sana! Aşk tanrım oldun benim. Mutluydum kollarında... Beni dansa kaldırdığında, geri çeviremedim; tam tersine havalar uçtum sevincimden... Ayaklarımızın uyumu harikaydı. Bana bırakmıştın kendini, istediğim gibi yönetebiliyordum seni. Hep böyle sürecek sandım..." "... Tüm sorumluluğu sana yüklemek haksızlık olur. Nereye sürüklendiğim belliydi, gene de koştum peşinden. Canımdaki canı çekip alman da ders olmadı bana. Senden kaçarken, sana sığındım. Yaptığımızın ölüm dansı olduğunu bile bile, kollarındaki sarhoşluğumu sürdürdüğüm için, ben de en az senin kadar suçlu değil miyim? Ama bitti artık... Ölüm dansı tek kişiliktir! Bundan sonrasından bana eşlik edemeyeceksin. Ölümüm senin elinden olmayacak Eroin! Bu zevki tattırmayacağım sana..." Eroinle ölümüne dans! Bitti, deseniz de bir yerlerde sürüyor hala. Değişen, yalnızca dans edenler...

"Okudukca, dizelerin anisina dalip kendimden gectikce, tehlikeli bir bicimde ozdeslesiyordum Piraye'yle.Tiyatro sahnemde, bundan sonraki rolum belliydi artik. Nzim Hikmet'in Piraye'si rolunu oynamak...Peki bana eslik edecek oyuncu kim olacakti?Bunu dusunmek bile anlamsizdi; karsimda Sazim vardi ya...Siir Yuzlu Piraye... kendi yazdigi senaryolarda yasiyor.... Kim olursa olsun; evlenecegim insan, benim varligimi yok sayarak bir baskasiyla beraberlik yasayacak ve ben buna seryirci kalacagim ha...Yazgiymis! Inanmiyorum yazgiya falan... Onu yaratan da, sekillendiren de bizleriz. Benim yazgim kendi cizecegim yoldur! O yolda beraber yurumeyi kabullendigim insani da kimseyle paylasamam ben...Yazgiya bile kafa tutacak kadar yurekli... Ozgurluge sik!Ancak, baskalari tarafindan yerinden oynatilan kilometre taslarinin, gene baskalarinca gelisiguzel dizilmesiyle onune serilen yolda yurumeye mecbur birakilinca... Isler degisiyor.... Hic hayiflanma, o siirsellikten uzak dustun diye. Gozlerini ac ve o" --

Taciz, tecavüz, şiddet mağduru 20 kadının hikayesi… Erkek dişi sorulmaz, muhabbetin dilinde Hakk’ın yarattığı her şey yerli yerinde Bizim nazarımızda, kadın erkek farkı yok Noksanlıkla eksiklik, senin görüşlerinde - Hacı Bektaş Veli

Şeytan bir kere girmeyegörsün insanın içine Yaptırmayacağı iş yoktur sahibine... Yeter, Mimoza, Gonca, Beyza, Sultan, Zeyno, Merve... Ve diğerleri... Bir avuç kader mahkûmu kadın! "Büyük konuşmasın hiç kimse! 'Böyle bir olay benim başıma gelmez!' demesin. 'Asla' diye başlayan cümleler kurmasın. Hiç ummadığınız bir anda, kapkara bir çukurun dibinde bulabilirsiniz kendinizi. Tıpkı benim gibi..." diyor Beyza. Bir de Mine var aralarında. Dört duvarın dışında bambaşka bir dünyanın olduğundan habersiz, anasının yatağını, yemeğini ve günahını paylaşan, "Hiç uçurtma uçurmadım ben Kumdan kaleler yapmadım hiç Sokaklarda oynayamadım Çocuğum ben ama Çocukluğumu yaşayamadım!" diyen ve eksik büyüyen bir çocuk. Her birinin ayrı bir hikâyesi var. İç burkan, hüzünlü; ama bir o kadar da heyecan verici ve çarpıcı…

Yakın çevremizde benzerlerini görebileceğimiz gerçeklikte bir baba-kız öyküsü... Babasına hayran Verda, hatta âşık. Biricik kahramanım diyor onun için. Ne var ki, yıllar önce annesiyle babasının boşanmasından sonra ayrı düşmüşler birbirlerine. Çatışmışlar, çelişmişler ama sevgileri içten içe hep sürmüş. Kariyerinde zirveye ulaşmış ünlü avukat Vedat Karacan'ın intiharıyla başlıyor öykü. Bu beklenmedik ölümün ardında yatan gizi çözmek Verda'ya düşmektedir. Geriye dönüp baktığında yüzleştiği keşke'leriyle, pişmanlıklarıyla ve içini kavuran devasa bir özlemle sürecektir babasının izini... Minicik çocuk ellerimi avucunun içine hapsettiğinde, yüreğim yüreğinde eriyordu babacığım. Parmaklarım büyüdü diye mi tutmuyorsun artık ellerimi? Keşke hep küçük kalsalardı... Ne oldu da ayrıldı ellerimiz baba? Hiçbir zaman soramadım bunu sana. Sormak istediğimde fırsat olmadı, fırsat olduğunda cesaretim... Soluk soluğa okuyacağınız, farklı bir Canan Tan romanı...