Dieses Buch analysiert die Lagerkorrespondenz von 1939-1945, verfasst von polnischen Gefangenen in Konzentrationslagern. Die Autorin hebt die dokumentarische und soziologische Bedeutung dieser Briefe hervor und bereitet sie hermeneutisch für Philologen auf. Es wird der ethische Wert dieser Korrespondenz betont.
Ja i moje ksiązki to jedno. Rozważania o pisarstwie Zofii Kossak to publikacja niezwykle potrzebna zarówno ze względu na pamięć o pisarce, jak i z powodu oczekiwań czytelników, którzy nierzadko mogą ulegać opiniom fałszującym znaczenie twórczości, a także często poszukują busoli wskazującej punkty orientacyjne dla interpretacji dzieł literackich, oczekują podpowiedzi na temat przydatnych w lekturze kontekstów czy wreszcie liczą na unaocznienie istotnych aspektów i wymiarów czytanych książek. Autorki skupiły się na oświetleniu tych zdarzeń z życia pisarki, które stanowiły węzłowe punkty jej życiorysu. Podobnie postąpiono z przywoływanymi tu utworami. Ich dobór nie jest dziełem przypadku. Ilustrują one wypowiedzi autorek, dotykających najważniejszych dla pisarki zagadnień, zdarzeń, miejsc i ludzi.
Widzi się pewien w istocie dramatyczny aspekt pełnienia przez Morcinka funkcji posła. Część bowiem prezentowanych w zbiorze listów stanowią pisma odmowne odpowiedzi na jakieś prośby, te zaś odpowiedzi niejednokrotnie dowodzą wręcz nieskuteczności interwencji poselskich Morcinka, co uprzytamnia, jaka była rzeczywista pozycja posła na Sejm PRL. Li-stów z podziękowaniami kierowanymi bezpośrednio do niego znalazło się w badanym przez autorki korpusie tekstów niezbyt wiele, ale jest to fakt łatwo wytłumaczalny. Niewątpliwie autorki mają rację, konstatując w końcowej części swego szkicu, że [] Morcinek znany był i ceniony przede wszystkim jako pisarz, którego książki budziły zaufanie i stąd wyrastał jego wielki autorytet. Dwa zwroty, bardzo nasycone semantycznie: zacny' i przepiękne książki', zawierają w sobie najkrótszą charakterystykę Morcinka. Tak go widzieli wyborcy jako prawego człowieka i dobrego pisarza, jedno i drugie było ze sobą spójne i budowało zaufanie. Takiemu posłowi można było zaufać.
Leben und Werk von Zofia Kossak in den Jahren 1939–1945