Lazenby John F. Boeken

The Ashes cricket series, played out between England and Australia, is the oldest - and undoubtedly the most keenly-contested - rivalry in international sport. And yet the majority of the first representative Australian cricket team to tour England in 1878 in fact regarded themselves as Englishmen. In May of that year the SS City of Berlin docked at Liverpool, and the Australians stepped onto English ground to begin the inaugural first-class cricket tour of England by a representative overseas team. As they made their way south towards Lord's to play MCC in the second match of the tour, the intrepid tourists - or 'the strangers' as they were referred to in the press - encountered arrogance and ignorance, cheating umpires and miserable weather. But by defeating a powerful MCC side which included W.G. Grace himself in a single afternoon's play, they turned English cricket on its head. The Lord's crowd, having begun by openly laughing at the tourists, were soon wildly celebrating a victory that has been described as 'arguably the most momentous six hours in cricket history' and claiming the Australians as their own. The Strangers Who Came Home is a compelling social history which brings that momentous summer to life, telling the story of these extraordinary men who travelled thousands of miles, risking life and limb, playing 43 matches in England (as well as several in Philadelphia, America, on their return journey) during a demanding but ultimately triumphant homecoming. It reveals how their glorious achievements on the field of play threw open the doors to international sports touring, and how these men from the colonies provided the stimulus for Australian nationhood through their sporting success and brought unprecedented vitality to international cricket

FOR AT LEAST TWO CENTURIES THE SPARTAN ARMY was the most formidable war machine in Greece; the purpose of this book is to show why this was so.

Cricket matches didn't always top out at five days, regardless of a result or not - they used to be 'timeless', with play continuing until one team won, no matter how many days that took. The last of these - which took place in Durban in 1939, in a series pitched against the backdrop of impending war - is now universally acknowledged as 'the timeless Test'. Weighing in at a prodigious ten days - the match stretched from 3-14 March 1939, and allowed for two rest days, while one day's play (the eighth) was lost entirely to rain - it is quite simply the longest Test ever played. A litany of records also perished in its wake and 'whole pages of Wisden were ruthlessly made obsolete'. If that was not enough, one player, the fastidious South African batsman Ken Viljoen, felt the need to have his hair cut twice during the game. Only the matches between Australia and England at Melbourne in 1929, which lasted eight playing days, and West Indies and England at Sabina Park, Jamaica, a year later (seven days), come remotely close in terms of their duration. In Edging Towards Darkness, John Lazenby tells the story of that Test for the first time. Set firmly in its historical and social setting, the story balances this game against the threat of encroaching world war in Europe - unfolding at terrifying speed - before bringing these two disparate strands together in an evocative and vibrant denouement.

Pierwsza wojna punicka (264-241 przed Chr.) była najdłuższą ciągłą wojną w historii grecko-rzymskiej, jedną z największych morskich wojen, jakie kiedykolwiek stoczono, wreszcie wojną, po której Rzym wkroczył na drogę budowy imperium. Pomimo, iż konflikt ten miał tak ogromny wpływ na dalsze losy tego regionu nie powstała współczesna monografia poświęcona tej wojnie. Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy jest ograniczona ilość źródeł. Niemniej jednak na podstawie antycznych przekazów i źródeł archeologicznych autorowi udało się uzyskać najpełniejszy obraz jednego z największych konfliktów antycznego świata.

Zasięg i zakres wojny peloponeskiej w V w. p.n.e. doprowadziła do tego, że opisywana była nieraz jako „wojna światowa” w miniaturze. Dwudziestosiedmioletni konflikt, sercem którego była walka między Spartą a Atenami, wciągnął poleis ze wszystkich stron świata: od Byzantion na północy po Kretę na południu, od Azji Mniejszej na wschodzie, po Sycylię na zachodzie. Odkąd Tukidydes opisał tę wojnę jako „największe poruszenie, jakie przydarzyło się Grekom”, wiele prac poświecono poszczególnym jej epizodom i aspektom. Niniejsza rzetelna pozycja jest pierwszym wydanym od przeszło siedemdziesięciu pięciu lat jednotomowym opracowaniem na temat całego konfliktu.

Każdy, kto pisze książkę na temat podobny do wojny hannibalskiej, mieszczący się w ramach historii starożytnej, powinien mieć świadomość, że trudno – o ile w ogóle jest to możliwe – przedstawić całkowicie nową interpretację. Byłbym ostatnim, który upierałby się przy wielkiej oryginalności tej książki, z wyjątkiem, być może, kilku szczegółowych kwestii. W większości aspektów wojny bazuję na badaniach poprzedników. Tak naprawdę próbowałem zrobić dwie rzeczy: po pierwsze poprowadzić szczegółową narrację, bazującą na solidnych, oryginalnych źródłach, przede wszystkim przekazach Polibiusza i Liwiusza. Czasami istotnie będzie się wydawało, że zbyt bezkrytycznie podchodzę do źródeł, szczególnie do Polibiusza, na przykład w sprawie przytaczanych przez niego liczb. Jeśli jednak odrzucimy informacje podawane przez naszego głównego autora, możemy porzucić każdą próbę napisania historii: większość „rekonstrukcji” tego, co „musiało” się wydarzyć, jest niewiele lepszych od powieści historycznych i może doprowadzić do całkowitego absurdu, jakim jest uwaga Delbrücka, że „niektóre fragmenty dzieła Herodota (o bitwie pod Salaminą) tak mocno współgrają z istotą sprawy, że możemy je zaakceptować”.