Kees Van Kooten Volgorde van de boeken

Kees van Kooten besluit voor de laatste keer zijn boekenkast op te schonen. Hierbij stuit hij op het fotoalbum dat zijn vader, dienstplichtig sergeant der artillerie, aanlegde gedurende de mobilisatie van augustus 1939 en de oorlogsjaren 1940-1945.Achter in dit monumentale boekwerk vindt de zoon een verontrustende brief van de destijdse legerleiding: C.R. van Kooten senior wordt gesommeerd te verklaren waarom hij een verrekijker zou hebben gevorderd van een zekere mijnheer J. Treurniet uit het dorp Berkel en Rodenrijs…C.R. van Kooten junior is verbijsterd. Is dit soms dezelfde kijker waarmee de in 1941 geboren schrijver is opgegroeid en die hij nog altijd in zijn bezit heeft?Kees van Kooten weigert dit te geloven en onderneemt een zoektocht naar het antwoord op de vraag die hem steeds heviger beklemt: heeft hij gedurende zijn kleuterjaren wellicht met een stuk oorlogsbuit gespeeld?

Verzameling voornamelijk Anglo-Amerikaanse humoristische verhalen, gebloemleesd, vertaald, en uitgebreid becommentarieerd en toegelicht door Kees van Kooten.

Deze schetsen werden geschreven tussen januari 2001 en maart 2003. In hun oorspronkelijke vorm werden de meeste stukken gepubliceerd in het Belgische weekblad Humo. Voor deze bundel werden zij ingrijpend herschreven, geactualiseerd en aangevuld of gekortwiekt.

/ 9023439147 / Dutch literature / Nederlands / Dutch / Néerlandais / Niederländisch / paperback / 14 x 22 cm / 568 .pp /

Korte verhalen uit Humo

"Ik ben mijn eigen bananeschil", zegt Kees van Kooten in een van de hier voor het eerst gebundelde verhalen, en er gaat inderdaad weer heel wat mis in deze nieuwe bundel, Meer Modermismen.Behalve een tiental langere verhalen staan er zesentwintig korte Modermismen in dit boek, waarin de lezer zo niet zichzelf, dan toch zeker de nodige vrienden en verwanten zal kunnen herkennen.

Als zijn vrouw zijn grote idool Woody Allen in New York gaat interviewen, staat de Nederlandse schrijver daar wat ambivalent tegenover.

Bundel met verhalen over het dagelijks leven, waarin iets misgaat (vandaar de woordspeling in de titel). Incongruentie tussen hoe de werkelijkheid is en hoe wij zouden wensen dat zij was.