In Witte Onschuld verkent Gloria Wekker de voornaamste paradox van de Nederlandse cultuur: de ontkenning van het bestaan racisme en koloniaal geweld, die plaats vindt naast agressief racisme en xenofobie. Wekker analyseert deze paradox aan de hand van het concept van het cultureel archief, de gedachtepatronen die ontstaan zijn door 400 jaar Nederlands kolonialisme, en toont aan dat de mythes die Nederland over zichzelf vertelt als een sociale, ethische natiestaat niet houdbaar zijn. Ze verkent de weergave van zwarte mannen en vrouwen in de Nederlandse media, het gebrek aan een raciale analyse binnen de Nederlandse academie, de rol van de mythe van tolerantie in racistische politiek, en Zwarte Piet. Wekker legt hiermee de invloed van het Nederlandse koloniale verleden op de vormgeving van de witte Nederlandse identiteit bloot. In deze Nederlandstalige editie schrijft Wekker ook over de Nederlandse ontvangst van de oorspronkelijke, Engelstalige publicatie van dit boek.
