Anne Jongeling Volgorde van de boeken

In Het uur van het violet en de dood kiest Katie Roiphe voor een onverwachte en bevrijdende benadering van een onderwerp waar niemand omheen kan. Ze gaat na hoe de laatste levensdagen waren van zes grote denkers, schrijvers en kunstenaars en hoe zij omgingen met de realiteit van de naderende dood, of, zoals T.S. Eliot het noemde: 'het avondlijk uur dat Huiswaarts gericht is en de zeeman thuisbrengt.' Roiphe baseert zich hierbij op haar eigen uitzonderlijke onderzoek en de contacten met familieleden, vrienden en verzorgers van haar personages. We maken kennis met Susan Sontag, die wanneer ze voor de derde keer de strijd tegen kanker aangaat, worstelt met haar engagement met het rationele denken. Roiphe neemt ons mee naar de kamer in het ziekenhuis waar de 76-jarige John Updike, nadat hem de slechtst mogelijke diagnose is meegedeeld, een gedicht begint te schrijven. Ze schept een levendig beeld van de twee weken durende, bijna suïcidaal overmatige inspanning die culmineerde in de totale instorting van Dylan Thomas in het Chelsea Hotel. Ze schetst voor ons een moedgevend portret van Sigmund Freud die, nadat hij het door de nazi's bezette Wenen is ontvlucht, in zijn Londense ballingschap het dwangmatige roken van sigaren voortzet waarvan hij weet dat het zijn aftakeling zal verhaasten. En ze toont ons dat Maurice Sendaks geliefde kinderboeken doordesemd zijn van het feit dat hij zijn leven lang geobsedeerd was door de dood, al was dat niet altijd evident. Het uur van het violet en de dood staat vol met intieme en verrassende onthullingen. In de laatste daden van al deze creatieve genieën worden we geconfronteerd met moed, passie, zelfbedrog, zinloos lijden en onovertroffen toewijding. Er zijn ook momenten van ongelooflijk diep inzicht en begrip, waarin de geest zelf zijn troost creëert. Zoals de auteur schrijft: 'Als het een bijna ondoenlijke opgave lijkt om het naderen van de dood te verwoorden, wie zou daar dan toch misschien het beste toe in staat zijn?' Door de laatste levensdagen van deze grote auteurs te beschrijven in indrukwekkende, niet-sentimentele termen helpt Katie Roiphe ons om de dood moedig onder ogen te zien en er minder bang voor te zijn.

An alternate cover edition can be found here . Een Engelse kolonel houdt zich in 1946 bezig met de wederopbouw van het gebombardeerde Hamburg. Hij krijgt een woning tot zijn beschikking, die zo fraai en groot is dat hij de eigenaar, een Duitse architect, met zijn dochter een paar kamers laat gebruiken. Dit is tegen de zin van zijn commandant én (aanvankelijk) zijn vrouw die na drie jaar met hun zoon eindelijk naar hem toe kan komen: 'de bevrijder hoort niet samen te leven met de vijand'. De deels op ware gebeurtenissen gebaseerde roman laat zich op twee manieren lezen: als een historisch document dat een speciale kant van de inspanningen om een stad weer uit de as te laten herrijzen beschrijft én een boeiende roman over (liefdes)relaties van de hoofdpersonen

Moet Jasper Dean zijn paranoïde vader Martin haten of houdt hij eigenlijk zielsveel van hem? Moet hij medelijden met hem hebben of hem vermoorden? Zijn vader, een maniakale, onaangepaste filosoof die altijd krampachtig probeert het leven te analyseren, maakt zijn zoon tot onwillig klankbord voor al zijn bevindingen. Martin Dean probeert zijn leven lang uit de schaduw van zijn broer te stappen: de succesvolle, populaire sportheld annex topcrimineel Terry Dean. Na zijn vaders dood blikt Jasper terug op het excentrieke leven van zijn vader, een man die iets groots en meeslepends wilde nalaten aan een wereld die hij tot in het diepst van zijn ziel verachtte.

In Tijger, tijger onderzoekt Margaux Fragoso de donkerste momenten van haar leven. Een aangrijpend document, maar bovenal een formidabel literair meesterstuk. Mag ik met je spelen? Op een zomerdag in 1985 ontmoet Margaux Fragoso de veel oudere Peter Curran in het buurtzwembad en stelt hem precies die vraag. Zij is zeven, hij is eenenvijftig. Wanneer Peter haar en haar moeder uitnodigt om bij hem thuis langs te komen, treft het meisje er een waar kinderparadijs aan. Haar moeder is niet in staat om goed voor Margaux te zorgen en leeft in een constante angst voor haar agressieve echtgenoot. Ze is Peter dankbaar voor alle aandacht die hij aan haar dochter besteedt en binnen de kortste keren brengt Margaux al haar tijd met Peter door. Gaandeweg neemt hij de rol aan van Margaux vriend, vader en minnaar. Fragosos memoires geven een ongekende inkijk in het hart en de ziel van de pedofiele man die haar van haar jeugd beroofde. Het