Iris erft het oude huis in de appelboomgaard van haar grootmoeder. Na vele jaren staat ze weer op de magische plek waar ze in de zomervakantie met haar nichtje verkleedpartijen hield. Ze dwaalt door de kamers, de appelkelder en de tuin waarin de rode aalbessen in één klap wit werden en een stokoude appelboom twee keer achtereen in bloei stond. Iris weet niet of ze het huis wil houden. Om haar twijfel te overwinnen gaat ze zwemmen, kust de broer van een oude vriendin, werkt in de moestuin en gaat in de weer met potten en inmaaketiketten. En terwijl ze van de ene kamer naar de andere loopt, doolt ze op de tast door haar herinneringen. De herinneringen aan deze 'appelzomers' zijn sprookjesachtig, verwarrend en evenzeer zoet als bitter.
