„Władysław Kopaliński w znakomitym Słowniku mitów i tradycji kultury podaje różne znaczenia terminu „mit”. Wśród nich jest opowieść „pozornie relacjonująca wypadki historyczne”. Właśnie to […] staram się pokazać w tej książce. Historyk powinien badać mity, bo można się z ich analizy wiele dowiedzieć o społeczeństwie. Nie może ich jednak tworzyć, bo dopuszcza się nagannej manipulacji” – pisze we wprowadzeniu do Siedmiu mitów Drugiej Rzeczypospolitej prof. Andrzej Garlicki. Złożona sytuacja Polski międzywojennej – struktura narodowościowa z mniejszościami narodowymi, konflikty polsko-ukraińskie, podziały ideowe i polityczne zrodziła wiele mitów i nieprawd historycznych. W książce Siedem mitów II Rzeczypospolitej prof. Garlicki z wieloma z nich stara się rozprawić. Poddaje m.in. analizie kwestię solidarnej współpracy polskich polityków po odzyskaniu niepodległości w 1918 r., powszechny pogląd o nieuciekaniu się w czasach Drugiej Rzeczypospolitej do zabójstw w walce politycznej czy przekonanie o jedności Polaków w obliczu narastającego zagrożenia wojną w 1939 r. Autor uważa bowiem, że dla historyka ważniejsza jest troska o to, jak było naprawdę, niż wpisywanie się w bieżącą politykę historyczną.
