De poëtica van Maria Stepanova, tegelijkertijd eigentijds en tijdloos, weerlegt de notie van een crisis in de traditionele prosodie. Ze experimenteert met de authenticiteit van de uiting van de auteur, waarbij persoonlijke eigenaardigheden worden toegepast op een poëtisch persona. Voor Stepanova is dit niet slechts een stijlfiguur, maar een daad van persoonlijke wil, een poging om door te breken naar het subject. Haar poëtische taal is zeer onderscheidend en vervormt woordvormen op elk niveau om nieuwe betekenissen, zowel actuele als potentiële, te onthullen.
With the death of her aunt, Maria Stepanova is left to sift through an apartment full of faded photographs, old postcards, diaries, and heaps of souvenirs: a withered repository of a century of life in Russia. Carefully reassembled, these shards tell the story of how a seemingly ordinary Jewish family managed to survive the twentieth century.