Marie Aubert Boeken

New in paperback, a whip-smart novel about modern motherhood and sibling rivalry, from one of Norway's rising stars.

Ida je úspěšná architektka v nejlepším věku, bez partnera a bez dětí. Biologické hodiny ovšem tikají a ten pravý stále není v dohledu, a tak se Ida rozhodne si pro všechny případy nechat zmrazit vajíčka. Těší se, až se o tohle tajemství podělí s mladší sestrou, která se s partnerem už roky snaží marně otěhotnět. Idina radost ale nemá dlouhého trvání, protože sestra má ještě lepší novinku – konečně čeká miminko. Místo letní idyly na chatě v jižním Norsku na Idu čeká spíš zkouška rodinných vztahů, které lety zeslábly víc, než by kdokoliv tušil. Vztah mezi sestrami zřejmě nikdy nebyl bezchybný, sestřin manžel o vymodlené dítě až tak úplně nestojí a Ida si možná jen namlouvá, že jí to s dětmi jde tak skvěle, že by si měla pořídit vlastní. A komu vlastně patří chata, na níž sestry tráví každé léto už od dětství? Stačí trocha alkoholu a pár nevhodně zvolených vět a dlouho skrývaná tajemství začnou vyplouvat na povrch.

Hanne przyjeżdża do rodzinnego miasta w towarzystwie swojej nowej partnerki, Julii. Wie, że spotka się z całą rodziną z okazji imprezy konfirmacyjnej swojej bratanicy. Nie odwiedzała bliskich krewnych od wielu lat, a kiedy widzieli się ostatnio, była jeszcze tą grubą dziewczyną. Od tego czasu dużo się zmieniło w szczególności to, jak jest traktowana przez otoczenie teraz, kiedy już nie ma nadwagi. Wściekłość Hanne narasta jednak z każdą chwilą i kolejną napotkaną, zadziwiająco miłą osobą. Jest maj, Linnea niebawem będzie świętowała swoją konfirmację na rodzinnej imprezie, na którą przyjechali goście z daleka. Wszystko już przygotowane, ale zamiast cieszyć się tym wydarzeniem, główna bohaterka zamieszania niespokojnie krąży na rowerze po okolicy, nie mogąc się pogodzić ze stratą i odrzuceniem przez przyjaciółkę. Bard od zawsze był podporą rodziny i chętnie innym udzielał rad, jak należy żyć, podczas gdy sam uważał się za niezłomnego - wzór do naśladowania. Krytykował ojca i kolegów, którzy radykalnie zmienili swoje życie, dopóki sam nie doświadczył gwałtownej siły niespodziewanego uczucia. Dziadek Nils chce dla swoich bliskich po prostu wszystkiego, co najlepsze. Ale czy samo pragnienie, żeby było dobrze, wystarczy? W trakcie weekendu konfirmacji obserwujemy te cztery osoby i rysy pojawiające się na mozolnie zbudowanych przez nich samych wizerunkach. Wcale nie jestem taka to ostra, bolesna, momentami wstydliwa, czasem zabawna opowieść o lęku przed oceniającymi spojrzeniami innych, ale też o pragnieniu, by zostać dostrzeżonym. Jakie ryzyko podejmujemy, pozwalając sobie na bliskość?