Manfredo Tafuri was een centrale figuur in de 20e-eeuwse architectuurgeschiedenis, die gevestigde opvattingen uitdaagde die de Renaissance als een "gouden eeuw" kenmerkten. Zijn werk kenmerkte zich door een scherpe kritiek op eerdere historici en theoretici, die hij beschuldigde van partijdige "operationele kritiek". Tafuri zag de architectuurgeschiedenis niet als een lineaire progressie, maar als een voortdurende strijd op kritisch, theoretisch en ideologisch niveau, gevormd door de beperkingen van de praktijk. Voor hem was architectuur, gedefinieerd door de spanning tussen zijn artistieke karakter en zijn technische dimensies, een veld dat voortdurend in crisis verkeerde, waardoor het een levendige arena voor debat werd. Zijn latere werk omvatte een diepgaande herbeoordeling van de Renaissance-architectuur, waarbij de sociale, intellectuele en culturele contexten en de kracht van representatie werden onderzocht.
A history of Venetian culture from the beginning of the 16th century through the first decades of the 17th century. This study records the battle that was fought for architecture as metaphor for absolute truth and good government.
Architecture and Utopia leads the reader beyond architectural form into a broader understanding of the relation of architecture to society and the architect to the workforce and the marketplace.
