De vier verhalen in Strepen aan de hemel spelen zich af in Auschwitz-Birkenau en vormen een aangrijpend persoonlijk document. Durlacher maakt gebruik van historisch materiaal en gesprekken met overlevenden om zijn eigen geschiedenis binnen de ‘grote’ geschiedenis te reconstrueren. Het nationale autisme van de geallieerden, de onbewogenheid van velen en de bewogenheid van weinigen tijdens de ondergang van Europa’s joden vormen de achtergrond van zijn persoonlijk drama en van dat van zijn medegevangenen. De bitterheid van het thema wordt verzacht door de momenten van waardigheid en fatsoen die zelfs op het ogenschijnlijke nulpunt van civilisatie nog behouden blijven.
