Ahmed grows up in a small Saudi village steeped in traditional tribal culture, local legends, family ties, history, and tribal songs. He struggles to come to terms with this unfolding world without forsaking his village, family or Hizam, the old man who comes to epitomise the traditional life itself.
Hizam znaczy pas to pierwsza powieść Ahmeda Abodehmana, przedstawia historie z życia mieszkańców saudyjskiej wioski. Jest to jednak realizm bardzo poetycki, opowieść o świecie, w którym „życie stało się poezją; wieśniacy mówili do siebie wierszem, śpiewali nawet w środku nocy”. Sięgając do zakamarków pamięci zbiorowej, Ahmed Abodehman snuje filozoficzną baśń o korzeniach kulturowych, o zderzeniu tradycji z nowoczesnością, o próbie ocalenia dawnej tożsamości… Kreśli przy tym obraz Arabii Saudyjskiej daleki od stereotypowych wyobrażeń kraju, w którym strumieniami leje się ropa naftowa i petrodolary, a dodatkowo, co roku na pielgrzymkę przybywają miliony muzułmanów z całego świata.
Seit Menschengedenken beherbergt das Dorf Alkhalaf im Hochgebirge des Assir in Saudi-Arabien den Stamm der Kahtanis, und es ist fast unnötig zu sagen, dass dieses Land uns genauso fremd ist wie der Mars. «Wir sind», schreibt Abodehman, «der einzige Stamm auf der Welt, der vom Himmel herabsteigt. Der Himmel ist ein Teil des Gebirges. Bei uns fällt der Regen nicht: er steigt.» Es ist auch unnötig, deutlich zu machen, dass dies ein poetischer Roman ist. Er erzählt die Kindheit Ahmeds in diesem Dorf und die ist Poesie schlechthin: «Wir sind alle Poeten», sagte ihm seine Mutter. «Wenn du den Dingen gut zuhörst, kannst du sie singen hören.» Die Geschichte lässt uns eine verwirrende Welt entdecken, wo sich das Leben wie vor 2000 Jahren abspielt, weit entfernt von den Öl-Milliarden, wo man die islamischen Gesetze respektiert, wo aber auch Frauen mitzureden haben. Und wo langsam Veränderungen aufziehen.