Het leven is vurrukkulluk

Meer over het boek

Amsterdam, een zonnige zondag ergens in het begin van de jaren zestig. Mees, een 26-jarige jazz-pianist. Zijn vriend Boelie, dichter. Panda, een door en door verdorven schoolmeisje met een voorkeur voor oudere mannen en Amerikaanse soldaten. Een grijsaard, die kringetjes van pruimtabak in het water spuugt en zijn spaargeld in zijn schoenen bewaart. Etta, die tegen de win van haar ouders met een journalist is getrouwd en niet weet hoe het nu verder moet. De brave borst Tjeerd, die - hoewel zelf jong - van oordeel is dat het de verkeerde kant opgaat met de jeugd van tegenwoordig. Campert volgt al deze mensen een lange zomerdag op de voet. Hij laat ze elkaar ontmoeten, beroven, beminnen, sarren, achtervolgen en volgieten met drank. En 's avonds is er feest in het huis van Mees en Boelie, met - alweer - drank voor allen. "Het leven is vurrukkulluk" (1961)van Remco Campert laat zich door een serieuze lezer lezen als een satirisch portret van een verloren generatie, die zich geen illusie meer maakt. Wie wat minder zwaar op de hand is, zal het boek eerder opvatten als een luchtige zomeridylle waar om gelachen mag worden. Beide lezers hebben gelijk.