In zeven nieuwe verhalen – zijn eerste sinds negen jaar – wijdt levensgids en meesterverteller Haruki Murakami zich opnieuw aan een van zijn grote thema’s: de liefde. De verhalen in Mannen zonder vrouw horen tot de meest tedere, ontroerende teksten uit zijn oeuvre – en ze zijn onmiskenbaar Murakami. Ze gaan over eenzame, beschadigde mannen, mannen die iets beslissends mankeert, melancholieke mannen. Met andere woorden: kleurloze mannen…
Autobiografische bespiegelingen over hardlopen en schrijven.
Vanaf juli van zijn tweede jaar aan de universiteit tot januari van het jaar daarop leefde Tsukuru Tazaki met constante gedachten aan de dood. Gedurende die tijd werd hij twintig en dus officieel volwassen, maar die gewichtige dag had geen speciale betekenis voor hem. Al die dagen kwam het idee om zelf een eind aan zijn leven te maken hem voor als het meest natuurlijke en logische wat hij kon doen. Ook nu begrijpt hij nog niet goed waarom hij op het laatste ogenblik die beslissende stap nooit heeft gezet.’ Tsukuru Tazaki is opeens helemaal alleen. Zijn oude vrienden, die zijn achtergebleven in zijn geboortestad toen hij in Tokyo ging studeren, willen hem van de ene op de andere dag niet meer kennen. Hij doet de dagelijkse dingen – opstaan, douchen, eten, naar college gaan – maar zijn leven is leeg en hol. En hoewel hij de definitieve stap nooit zet, ouder wordt, afstudeert, een baan vindt en carrière maakt, kan hij het verlies van zijn jeugdvrienden niet loslaten, totdat zijn vriendin Sala hem ertoe aanzet om nu eindelijk eens uit te zoeken wat er gebeurd is al die jaren terug. Maar hoe dieper hij in het verleden graaft, hoe hoger de prijs van vriendschap blijkt te zijn.
Na een mysterieuze nachtmerrie kan een jonge huisvrouw de slaap niet meer vatten.
Als een meisje in een grote Japanse stad de nacht lezend doorbrengt in een kroeg, ontmoet ze een student die haar zus kent.