Anatomia góry

Jeśli ktoś idzie pod g�rę, to jest w nim wiara, nadzieja? Pod g�rę idą tylko zwycięzcy. Ci, kt�rzy chcą. Ci, kt�rzy są szczęśliwi.Jedziemy.Najpierw Lhotse ? szaleństwo, szczęście, radość i zdziwienie. Muszę o tym napisać, musicie to poznać. A potem? potem K2. Syrena i rosiczka. Właśnie tak.Słyszę syreni śpiew wiatru wyjącego ze zboczy. Opieram się i trzepoczę jak ryba na brzegu, duszę się, myśląc o niej, ale nie mogę przestać.Widzę, jak zaraza wypełza z zamkniętej bazy i rozlewa się na moich koleg�w. Widzę, jak zmraża serca i umysły całego narodu. Syreni śpiew odebrał zdrową ocenę. Słyszę tylko K2, ka dwa, ka dwa? powtarzane jak mantra. Ka dwa.A g�ra z pięknej syreny przepoczwarza się w żądną krwi rosiczkę. Tak jest od lat. Pożarci wspinacze wypluci w kawałkach leżą u jej st�p. I to nie jest przenośnia, tylko obserwacja.Syreni śpiew K2 mami: ?Hej, Rafałku? chodź do mnie. Ja nie płaczę przez ludzi, to ludzie płaczą przeze mnie??.Już idę, G�ro? bezwolnie, niezdolny do oporu.W g�rach nie ma ze mną bliskich. Dlatego piszę do nich w pamiętniku, jadą ze mną na zdjęciach, wetknięci między strony jak ususzone kwiaty, kt�re mają mi przypomnieć lato. Gadam do nich długopisem. I kiedy już wiatr i mr�z rozbierają mnie z obłudy i codzienności, kiedy zostaję namaszczony kremem do opalania z UV 50+, otwieram zeszyt i jak na wigilii zaczynam się dzielić tym opłatkiem, życząc sobie, by G�ra okazała się łaskawa i abym dostąpił jej magii.M�wię i m�wię, a pamiętnik słucha. Zazwyczaj odwiedzam wszystkie strony, wypełniam je do ostatniej karteczki przyklejonej do tylnej strony okładki. Wtedy wracam. Do domu. Wracam lepszy, spokojniejszy, chętniejszy do życia.