Ulica Świetego Wawrzyńca

Meer over het boek

C�rce swojej Kirze, tancerce, zapisał niebiosa si�dme. A swojej Smagłej, swojej Smukłej, swojej Pochmurnej, zapisał łzy. A Wojtek Jary, siedząc na niewysokim kamiennym murku, otaczającym pękatą świątynkę pod wezwaniem Świętego Wawrzyńca, przywołuje z pamięci testament Konstantego Ildefonsa i zwyczajnie ma ochotę płakać. Wszystkie wiersze, kt�re chciałby napisać, przez innych zostały napisane. Chłopcy, kt�rymi chciałby być, nie żyją, tylko ramiona ich brzozowych krzyży witają go przyjaźnie. Zostały mu gry komputerowe. I raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy, kroki na kursie tańca towarzyskiego. I kosz, kiedy czasami udaje mu się wrzucić do niego piłkę. Nawet dziewczynę, kt�rą chciałby poznać i kt�rą, jak sądził, m�głby pokochać, widział jedynie raz. Na zatłoczonym peronie. Nadjechał pociąg, wsiadła i nie ma dziewczyny. Myślał o niej Wianka. Nie, nie wiadomo dlaczego, może dlatego, że nie ma takiego imienia...