Cały projekt był związany z moim uczestnictwem w Solidarności i fascynacją tym fenomenem. To była miłość od pierwszego wejrzenia, która pogłębiała się w miarę poznawania ruchu. W systemie, w którym przejęcie władzy ekonomicznej lub politycznej jest niemożliwe, kultura staje się głównym placem boju. Jeśli ogromna liczba ludzi zmobilizuje się pod sztandarem alternatywnych symboli i wartości, to stają się czymś więcej niż ruchem; konstytuują klasę kulturową. Powstanie takiej klasy wymaga odwagi, wyobraźni i siły przekonania. Ludzie muszą skupić się na wspólnych celach, rezygnując z uwypuklania różnic, które wynikają z złożonych doświadczeń. Kluczowa była mobilizacja na wielką skalę, której sukces zależał od kilku czynników, w tym jednego, którego brakuje w dzisiejszej Polsce. Kultura tej nowej klasy opierała się na prostym pomyśle: solidarności. Nie była ona budowana na opozycji czy niechęci wobec innych, lecz na odrzuceniu niechcianego systemu. To przesłanie było skuteczne i etycznie czyste, co plasuje Solidarność w elitarnej grupie najważniejszych ruchów społecznych ostatniego stulecia.
