Mirosław Kocur Volgorde van de boeken

This book examines performative practices of the ancient Romans, and provides fresh insights into the contexts of the Roman theater. Today the ancient theater is associated more with Greece than with Rome. However, the Romans went to the theater more often than the Athenians. In fact, the entire Eternal City was a vast stage for numerous performances not just by politicians, leaders, orators, and emperors, but also by common citizens. The author suggests that we look at Rome as a theater, one in which everybody, depending on circumstances, could be a performer. This book reconstructs the art of the Roman spectacle, and – based on detailed analyses of rich and varied source materials – extensively discusses the behavior of audiences and the little-known practices of actors, such as the performers of Atellan farces, pantomimes, and mimes. The reader also gains an insight into the most recent research on the Roman theater.

This book presents a new approach to early English theatre by exposing a genuine relationship between monastic performances and theatricality. It argues that modern theatre was reinvented in Anglo-Saxon monasteries by monks who were required to transform themselves by disciplining their bodies and performing complex religious acts. After extensively surveying the monastic and liturgical sources of theatre the author reconstructs the XII-century staging of the Anglo-Norman «Ordo representacionis Ade» and demonstrates the fundamental incongruity between the ancient and Christian performativity. On a more personal note he concludes with comments on references to the monastic rule in «Performer», a programmatic text by Jerzy Grotowski.

This book presents an interdisciplinary investigation into the emergence of the actor and theater. Scholarship helps us to realize how we have evolved to who we are today and to understand the transformative power of performance. The author proposes to boost and advance theater studies by reviewing new research in anthropology, archaeology, paleoanthropology, classics, ethnography, physics, cognitive science, neuroscience, theater anthropology and performance studies. Referring to his fieldwork in Bali and Tibet, and to his professional experience in theater, the author explains the role of bipedality, toolmaking and trance in the evolution of the performer, examines the performativity of space and writing, and argues that ancient culture emerged from dance.

Teatr bez teatru omawia zupełnie nieznany w Polsce okres historii teatru angielskiego - widowiska z XIV i XV wieku. Praca ma charakter źródłowy, Mirosław Kocur przebadał niemal wszystkie zachowane teksty, na ich podstawie, posługując się narzędziami wywiedzionymi z performatyki, rekonstruuje średniowieczne przedstawienia. Opisuje nie tylko przestrzeń teatralną, ale i scenografię, kostiumy, i co najistotniejsze, sposób gry aktorskiej, a także reakcje widzów. Dokonuje klasyfikacji opisywanych przedstawień. Omówieniu każdemu z tekstów towarzyszy zarysowanie szerokiego kontekstu historycznego, społecznego czy politycznego. Publikację otwiera Wstęp, przybliżający historię i specyfikę Anglii Wschodniej, po nim następują trzy obszerne części: Konteksty, przynoszące charakterystykę środowiska, w jakim narodziły się omawiane widowiska religijne, Performanse oraz Summa polifoniczna. Część druga przynosi opis i szczegółową analizę widowisk na podstawie ośmiu zachowanych w rękopisach scenariuszy. Autor przywołuje podstawowe informacje na temat każdego z teksów, omawia genezę, wymienia obsadę, rekonstruuje przestrzeń, w której tekst był prezentowany. Zaletę książki stanowią przywoływane przez autora oryginalne średniowieczne, przetłumaczone na język polski z niezwykłą dbałością o zachowanie np. rytmu i rymu, a także bogata ikonografia, na którą składają się zarówno fotografie wykonane przez autora, przedstawiające wnętrza kościołów, jak i reprodukcje średniowiecznych drzeworytów, planów gry, schematów pochodzących m.in. ze zbiorów British Library. Publikację zamykają spis ilustracji i bibliografia prezentująca najważniejszą literaturę poświęconą tematyce średniowiecznego performansu oraz rozbudowany indeks rzeczowy. Artyści Anglii Wschodniej wystawiali swe sztuki na placach i w kościołach, w domach parafialnych i w karczmach, na łąkach i na ulicach. Sztuka performansu była formą ewangelizacji i umacniała parafian w wierze. Strategie artystyczne służyły przede wszystkim uobecnianiu wydarzeń religijnych w świecie i w czasie widza. Średniowieczni twórcy wykazywali zadziwiającą kreatywność w manipulowaniu publicznością, mistrzowsko przekraczali granice pomiędzy iluzją i realnością, fikcją i liturgią, teatrem i metateatrem. Performanse parafialne to jednorazowe wydarzenia, w ramach których każdy uczestnik traktowany był jako performer, również widz. []. Organizacja każdego performansu była inna, żadna budowla nie mogłaby pomieścić tak różnorodnych widowisk. Teatr w średniowiecznej Anglii Wschodniej mógł się rozwijać i kwitnąć właśnie dlatego, że sztuki nie były wystawiane w zamkniętym teatrze, ale w naturalnym środowisku kulturowym parafian. To teatr bez teatru. Fragment Wstępu