The book explores the rich and lasting cultural exchange between India and Korea throughout history. It delves into themes of intercultural communication and the influences that have shaped their relationship. Aimed at researchers in various fields, including Cultural Studies and Asian Studies, it offers insights into the historical and contemporary interactions between these two nations.
This book is a hermeneutic analysis of the main poetic spaces in the work of Ashok Vajpeyi, a poet and a critic recognized among the eminent contemporary Hindi writers. The four parts of the book are devoted to major anthropological questions, instrumental for the poet who – while searching for the principle of unity with the world – causes language to become an extension of existence. The author shows how, by combining both the Indian and Western cultural traditions, Vajpeyi locates his poetry «between civilizations», where it remains a self-contained projection of discourse taking the form of original and engaging patterns of poetic communication. The book portrays a significant case of the cultural encounter of East and West in the modern globalized world.
Traktat o sztuce celebracji jest dziełem w dorobku polskiego piśmiennictwa krytyczno-literackiego bez precedensu. Ma ponadto charakter głęboko osobiście przeżytej reakcji krytyka na wyzwanie tej poezji. W grę wchodzi nie tylko „szkiełko i oko” badacza, lecz także serce kogoś, kogo indyjska tradycja określa mianem sahrydaja, a komu nieobce są emocje, bez których odczuwania trudno o poezji mówić. Struktura dzieła uderza swoją logiczną spójnością. Czwórpodział, tak charakterystyczny dla indyjskiego postrzegania rzeczywistości, w pierwszej ćwierci książki lokuje twórczość omawianego poety niejako w przestrzeni – zresztą bardzo szeroko rozumianej. To bowiem nie tylko terytorium cywilizacyjno-kulturowe w dosłownym sensie, lecz także przestrzeń duchowa. Druga część jest zogniskowana na zagadnieniu tożsamości. W trzeciej z kolei, Autorka umieszcza miłość wraz z jej kosmogonicznymi implikacjami. Wreszcie ostatnia, czwarta część, poświęcona jest słowu jako tworzywu poetyckiemu. Z recenzji prof. dr. hab. Marii Krzysztofa Byrskiego
Sylwetki dziesięciu poetów, pięćdziesiąt przetłumaczonych wierszy, dziesięć interpretacji tekstów - taki materiał egzemplifikacyjny powinien być wystarczająco wielostronny dla uzyskania wiarygodnego wglądu w wewnętrzne pejzaże artystyczene omawianych poetów, w ich duchowe światy, będące wszak częścią dwudziestowiecznej kultury Indii. Wiersz bowiem jako fakt literacki istnieje również jako fakt społeczny - najpierw w obrębie jednego języka, lecz przetłumaczony - istnieje również w innym języku, w strefie uniwersalnej komunikacji. Z Wstępu autorki