This interdisciplinary series features works by philosophers addressing contemporary debates surrounding modernity and post-modernity. It aims to explore critical themes and ideas that shape current philosophical discourse, offering diverse perspectives on the complexities of modern existence and its implications.
This book debunks the myth of Polish Modernist literature as rooted in rash, immediate expression. The author compares programmatic statements on language by turn-of-the-century writers such as Wacław Berent, Bolesław Leśmian, Stanisław Brzozowski or Karol Irzykowski with notions deduced from their literary works. He demonstrates that these writers’ linguistic self-consciousness informs their implicitly self-reflexive texts and sheds light on their values and characteristic qualities. The author treats Modernist literature itself as a sort of «language» – a distinct entity that emerged through systematic differentiation within the general literary discourse. The book enhances the understanding of the transformations behind this important philosophical and artistic movement.
Ryszard Nycz – teoretyk i historyk nowoczesnej literatury i kultury, profesor w UJ i IBL PAN. Autor książek: 'Sylwy współczesne' (1984, 2 wyd. 1996), 'Tekstowy świat' (1993, 2 wyd. 2000), 'Język modernizmu' (1997, 2 wyd. 2002), 'Literatura jako trop rzeczywistości' (2001, 2 wyd. 2012). W książce 'Poetyka doświadczenia. Teoria – nowoczesność – literatura' zarysowuję pewną koncepcję literatury oraz propozycję jej badania w sposób, który – w założeniu – respektować ma wielorakie powiązania tej literatury, jej teorii i metod jej badania z doświadczeniowym, kulturowym, cywilizacyjnym środowiskiem formacji nowoczesnej i późno- (bądź po-)nowoczesnej. W części I formułuję pogląd na temat specyfiki przedmiotowej badań humanistycznych; pogląd wyprowadzony z tradycji dyscypliny (studiów literackich), z możliwości jej wpływowej orientacji (poetyki intertekstualne) oraz z pism T.W. Adorna, jednego z najwnikliwszych filozofów i badaczy nowoczesnej kultury. W części II projektuję zmodyfikowaną formułę uprawiania teorii literatury, która zapobiec ma tyleż jej marginalizacji, co rozparcelowaniu (podporządkowaniu zwłaszcza antropologii lub/i studiom kulturowym). W części III próbowałem określić zadania refleksji krytycznoliterackiej, wystawionej na wyzwania, jakie przed nią stawiają przemiany w funkcjach i statusie narodowej literatury, modelach tożsamości oraz w relacjach między globalnym i lokalnym wymiarem współczesnej kultury. W części IV studia przypadków krytycznie testują tradycyjne przekonanie o wyłącznie aplikacyjnym charakterze interpretacji wobec teorii. Rolę podsumowania pełni praca ostatnia 'Literatura: litery lektura'. Zarysowuję tu zarówno koncepcję literatury jako poetyki doświadczenia właśnie, jak i szkic teorii jej pojmowania – w ramach której, w całości praktyk i procedur jej poznawania, proponuję wyróżnić trzy osobne, pod pewnymi względami, czynności: spontanicznego rozumienia, zrygoryzowanego intelektualnie interpretowania oraz doświadczenia czytania.
Literatura - zwłaszcza literatura nowoczesna - staje się tym specjalnym miejscem, gdzie świat zarysowuje się dopiero w horyzoncie ludzkiego poznania; i tym szczególnym momentem ludzkiego doświadczania, w którym procesowi nastawania bezimiennej rzeczywistości zachodzą drogę znaki, akty kategoryzacji i nadawania sensu. Tam i wtedy właśnie ślad staje się tropem; literatura - zaszyfrowanym zapisem realności.
Język modernizmu to pierwsza w Polsce próba całościowego opisu nowoczesnej polskiej literatury jako odrębnej a rozległej (czasowo i przestrzennie) formacji artysty no-kulturowej. Tego rodzaju ujęcie zbliża polski modernizm do rozumienia modernizmu w literaturze światowej (i, zresztą, inspiruje się jego współczesnymi opracowaniami), co pozwala na rozważenie zarówno jego cech typowych, jak swoistych, w szerokim porównawczym kontekście. nie oznacza ani mechanicznego dostosowania polskiej literatury do modernistycznego wzorca, ani w ogóle uznania, że taki model istnieje i obowiązuje. Nie ma dwóch takich samych modern izmów w różnych literaturach narodowych: natomiast w każdej z nich – jak właśnie w Polskiej – modernizm zyskuje postać wynikającą w co najmniej równym stopniu z lokalnych tradycji, potrzeb i uwarunkowań, ja z ogólno-formacyjnej specyfiki. Książka nosi tytuł Język modernizmu z trzech powodów. Po pierwsze, dlatego że głównym przedmiotem uwagi są tu modernistyczne poglądy na język – te obiegowe w nowoczesnej kulturze, te ogłoszone specjalnie przez modernistów, ja tez te, które zrekonstruować można z najbardziej nowatorskiej części ich twórczości. Po drugie, z uwagi na to, że ramy analizy wyznacza jego pochodne rozumienie: jako rodzaju światopoglądu, czy historycznie artykułowanej świadomości językowo-literackiej – wypowiadanej wprost, dyskursywnie, lub dochodzącej do głosu pośrednio, poprzez konstrukcję wypowiedzi. Wreszcie – po trzecie – z tej przyczyny, że ważną rolę w opisie odgrywa metaforyczne znaczenie języka: jako swoistego systemu opozycji, które modernistyczna literatura konstruuje i poprzez przezwyciężanie których rozwija się i ewoluuje.