Lydia Gouardo's lijdensweg begon op haar negende. Ze werd soms meerdere malen per dag verkracht door haar stiefvader en haar stiefmoeder deed niets om haar te helpen. Regelmatig werd ze dagen achtereen opgesloten op zolder. Soms, als ze erg werd mishandeld, liep ze weg, maar de politie bracht haar altijd binnen korte tijd weer thuis. Niemand greep in: de buren niet, de politie niet, en ook de artsen in het ziekenhuis waar Lydia haar kinderen kreeg niet. Terwijl haar stiefvader er tegen hen zelfs over opschepte dat hij de vader van kinderen was. Na de dood van haar stiefvader in 1999 begon Lydia te beseffen dat wat haar was overkomen niet normaal was, en toen de zaak van Elisabeth Fritzl in Oostenrijk naar buiten kwam, gaf dat Lydia Gouardo de moed om eindelijk ook het verhaal te vertellen van de achtentwintig jaar dat zij door haar stiefvader werd misbruikt. Lydia Gouardo heeft nooit leren lezen en schrijven, daarom schreef ze dit boek in samenwerking met de bekroonde journalist Jean-Michel Caradec'h. Ze woont met haar kinderen in haar geboortedorp net buiten Parijs.
