Anna Witeska-Młynarczyk Boeken

The book offers an interdisciplinary but very grounded look at the question of memory politics in contemporary Poland. It describes the conflicting ways in which two groups of people – the former anti-communist activists and the former officers of the repressive regime – have actively engaged in representations and claims about the communist past in the contemporary reality of one Polish town. The material is based on ethnographic fieldwork conducted during the years 2006-2008. The author focuses on the processes of reconstruction of memories and subjectivities taking place at the intersection of individuals, civic society, state bureaucracy and politics. The book focuses on the beliefs, hopes and fears of people who became the subjects of historical policy during their lifetimes.

Książka ta jest wynikiem spotkania praktyków i akademiczek. Wybrali oni formę autoetnograficznej opowieści, aby przybliżyć współczesne doświadczenia opieki nad dziećmi wychowującymi się poza rodzinami, w których się urodziły. Choć każda z przedstawionych w książce historii jest inna i bardzo osobista, wszystkie są częścią szerszej rzeczywistości kulturowej tej dotyczącej współczesnego systemu pomocy w Polsce i tego, jak funkcjonuje on względem dzieci. Teksty te można więc traktować jako komentarz, który narusza hegemoniczne wyobrażenia o cudzie adopcji czy mit kulturowy zapewniający nas, że matka jest tylko jedna. Czytanie tych opowieści pomaga uchwycić wielowymiarowość i nieoczywistość takich słów, jak rodzina, miłość, praca opiekuńcza, państwo, dobro dziecka, adopcja czy matka. Książka została napisana z myślą nie tylko o odbiorcach akademickich, lecz także o praktykach pracownikach systemu i innych osobach zaangażowanych w pomoc dzieciom. W końcu zakładanymi odbiorcami książki są także dzieci, dla których powstał tom drugi.

Na kartach tej ksiazki nie znajdziemy stwierdzen w rodzaju ,,ADHD nie istnieje", ,,lekarze z premedytacja farmakologizuja dzieci" czy ,,ADHD to wymysl koncernów farmaceutycznych". Duza role odegrala tutaj, jak sadze, etnografia. Wglad w swiat przezywany pozwala bowiem za jednym zamachem uchwycic realnosc i problematycznosc ADHD. W narracji Autorki ADHD jest problematyczna jednostka diagnostyczna, ale jest jednoczesnie czyms realnie istniejacym w praktykach spolecznych, doswiadczeniach, codziennych zmaganiach.Ksiazka jest zarazem oryginalna i inspirujaca. ADHD jest w niej fenomenem niejednoznacznym, plynnym, wymagajacym nieustannej pracy, a zarazem zaskakujacym i niezwykle ciekawym. Czytajac ja, mamy bowiem przekonanie, ze nawet tak oklepany medialnie temat, jak nadpobudliwe dzieci, moze ukazac swoje nieznane oblicze. Jest to zasluga glównie drobiazgowej pracy etnograficznej, która ujawnila nieznane aspekty zycia z ADHD.Z recenzji Michala Wróblewskiego