Winczura Barbara Boeken

W prezentowanej książce dokonano przeglądu propozycji oddziaływań na najmłodsze dzieci zagrożone niepełnosprawnością lub zaburzone w rozwoju. Obszary zagadnień dotyczą poszczególnych etapów postępowania w procesie wczesnej interwencji i wspomagania rozwoju dzieci. Niektórzy autorzy poruszają zagadnienia inspirujące do planowania i realizowania działań wspomagających prawidłowy rozwój dziecka, inni z kolei pokazują propozycje technik i narzędzi pozwalających na zdiagnozowanie określonych dysfunkcji w rozwoju dziecka, a także dokonują przeglądu oddziaływań terapeutycznych na małe dzieci, u których już pojawiają się nieprawidłowości. Przedstawione zagadnienia mogą stanowić inspirację do pracy z małym dzieckiem dla specjalistów z różnych dziedzin pedagogów, psychologów, logopedów, fizjoterapeutów, lekarzy oraz innych terapeutów zajmujących się pomaganiem dziecku i jego rodzinie. Ze względu na obszerne interdyscyplinarne ujęcie problematyki publikacja może być źródłem informacji także dla studentów.

Autorzy publikacji mają nadzieję, że stanie się ona interesującym źródłem wiedzy dla nauczycieli akademickich, studentów, przedstawicieli władz uczelni, pracowników administracji, badaczy oraz osób odpowiedzialnych za rozwój szkolnictwa wyższego. Neuroróżnorodność to zjawisko coraz bardziej obecne w życiu społecznym, definiowane jako zróżnicowanie ludzkiej populacji pod względem rozwoju i działania mózgu, co wpływa na doświadczenie świata i funkcjonowanie w różnych kontekstach, takich jak szkoła czy praca. Źródła tej różnorodności obejmują zmienność genetyczną oraz czynniki środowiskowe. Szacuje się, że 15-20% populacji stanowią osoby z neuroatypowością, w tym osoby w spektrum autyzmu, z ADHD/ADD, dysleksją, dyskalkulią, dyspraksją czy zespołem Tourette'a. Niezdiagnozowanych, przejawiających neuroatypowe cechy, może być jeszcze więcej. Świadomość neuroróżnorodności otwiera nowe perspektywy w myśleniu o relacjach społecznych oraz o sobie samym. Koncept ten uwalnia od medycznego ujmowania spektrum autyzmu i ADHD, podkreślając znaczenie dostosowania środowiska do indywidualnych potrzeb, co ma kluczowe znaczenie dla rozwoju i realizacji życiowych celów jednostek oraz społecznych procesów.