GRZEGORZ MIKA Boeken

Kolejny ilustrowany atlas warszawskiej architektury wydany nakładem Centrum Architektury obejmuje obszar rozciągający się od ulicy Racławickiej do Dolinki Służewieckiej na południu, aż po brzeg Wisły na wschodzie i obrzeża Okęcia na zachodzie. MOK PD stanowi drugi tom już wydanego opracowania architektury Mokotowa obejmującego teren na północ od ulicy Racławickiej. Tradycyjnie Mokotów dzielimy na Górny i Dolny ze względu na przebieg Skarpy Warszawskiej. Zastosowany w serii wydawniczej podział na Mokotów północny i południowy wprowadza autorskie rozróżnienie, spójne z etapami powstawania zabudowy dzielnicy. Atlas MOK PD przedstawia 60 bardzo zróżnicowanych obiektów są wśród nich budynki i założenia urbanistyczne, pomniki i detale architektoniczne. Socrealistyczne osiedla, wielkie bloki z lat 70., kościoły, budynki przemysłowe i nowoczesne biurowce. Każdemu obiektowi towarzyszy syntetyczna ilustracja i krótki opis w języku polskim i angielskim. Prezentacje architektury poprzedzone są dwujęzycznym wstępem z zarysem historii dzielnicy. Atlas zawiera także indeks osób i pracowni architektonicznych oraz bibliografię.

Drugie, uzupełnione wydanie przewodnika po 60 mniej i bardziej znanych obiektach, wśród których znajdują się modernistyczne, luksusowe kamienice, obiekty wchodzące w skład czekoladowego imperium Wedla, funkcjonalistyczne wille, bloki i socrealistyczne osiedla, Piast Kołodziej i Rzepicha, księgarnia Uniwersus i neon kultowej restauracji Mozaika.

Warszawa – wraz z państwem polskim – od zarania swego istnienia wtłoczona była pomiędzy wielkie imperia, ich politykę i burzliwą historię. Jej współczesne oblicze jest tyglem architektury i historii, której najbardziej dynamiczny i burzliwy okres przypadł na ostatnie dekady zaborczych ograniczeń, dwudziestolecie międzywojenne i zagładę oraz trzy dekady powojennej odbudowy i przebudowy.Sto lat rozwoju miasta przedstawione jest w formie zbioru esejów, traktujących o rozlicznych problemach, projektach i realizacjach kształtujących wizerunek Warszawy na przestrzeni kilku epok, począwszy od modernizacyjnych rządów Sokratesa Starynkiewicza, a skończywszy na budowie Ursynowa, będącej symbolem podobnych aspiracji Edwarda Gierka. Wystarczył jeden wiek, by od 1875 roku, kiedy nasza stolica była prowincjonalnym miastem gubernialnym, Warszawa uległa całkowitemu przeobrażeniu. Grzegorz Mika – architekt, varsavianista. Absolwent i doktorant Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Na co dzień poza pracą projektową zajmuje się badaniem polskiej architektury nowoczesnej w kontekście rozwoju europejskiego modernizmu. Od 2011 prowadzi stronę „Warszawski Modernizm 1905–1939“. Współautor „MOK. Atlasu architektury północnego Mokotowa“ oraz mapy „Architektura Warszawskiej Odbudowy“. Współpracuje m.in. z Muzeum Powstania Warszawskiego, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Muzeum Historii Polski, Stołecznym Konserwatorem Zabytków, Towarzystwem Opieki nad Zabytkami oddz. w Warszawie, Fundacją Bęc Zmiana i miesięcznikiem „Stolica“. Od końca 2014 roku stale związany z miesięcznikiem „Skarpa Warszawska“.

Publikacja ukazuje niezwykłe dziedzictwo architektoniczne siedziby Ministerstwa Edukacji i Nauki oraz jej losy na tle burzliwych wydarzeń XX w. Gmach ministerstwa to pierwsza wzniesiona od podstaw siedziba ministerialna w II RP. Budynek odznacza się wysokim materialnym standardem i jest przykładem nowoczesnej architektury sięgającej do tradycji klasycznej i akademickiej. Unikatowe są wnętrza gmachu utrzymane w stylistyce polskiego art dco. W czasie II wojny światowej w przedwojennej siedzibie ministerstwa ulokowano niemiecki Urząd Komendanta Policji Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa Dystryktu Warszawskiego. Od tamtej pory adres Szucha 25 kojarzy się z miejscem męczeństwa Polaków i jest symbolem martyrologii narodu polskiego i niemieckiego terroru okupacyjnego. Mamy nadzieję, że publikacja przyczyni się do upowszechnienia wiedzy o dziejach gmachu i ukaże szerszej grupie odbiorców doskonale zachowane i zarazem mało znane wnętrza budynku.