W epoce obsesji na punkcie integralnych tożsamości Piotr Sadzik promuje postawę marańską, która kwestionuje wszelkie przynależności. Maranizm nie jest jedynie historycznym odniesieniem do iberyjskich Żydów, lecz filozoficzną esencją nowej podmiotowości, kluczową dla nowoczesności i powieści. To podmiotowość dynamiczna, w ciągłym exodusie od tradycyjnych form, wprowadzająca nową ideę uniwersalizmu opartą na pojedynczej „resztce”. Sadzik doskonale ukazuje działanie podmiotu marańskiego w polskiej literaturze, zmagającej się z tożsamościową presją. Jego bohaterowie – Lipski, Schulz, Wittlin, Buczkowski i Parnicki – podejmują śmiałe wyjścia z Egiptu identyfikacji, czerpiąc z lekcji subwersji marańskiej „tradycji ukrytej”. Sadzik pisze o polskiej literaturze z niezwykłą pasją, a jego analizy są zarówno energiczne, jak i subtelne. Precyzyjnie definiując „literacki maranizm” jako zjawisko rozszczepione i kontaminujące, Sadzik bada twórczość pięciu wielkich maranów, zwracając uwagę na najdrobniejsze detale. Ta książka nie tylko redefiniuje polonistykę, ale także na nowo interpretuje polskość, co jest niezwykle potrzebne.
