Autorka opracowania wywiązała się z postawionego zadania wręcz wzorcowo. Temat
Obraz wroga Polski we współczesnej politycznej prasie narodowej nie budzi
zastrzeżeń. () Na uwagę zasługuje wręcz benedyktyńska praca w odniesieniu do
źródeł. Przeanalizowano około 1000 artykułów z 22 periodyków, a także
publicystykę i opracowania naukowe. Taka szeroka baza źródłowa umożliwiła
sformułowanie niebudzących wątpliwości wniosków. Zastosowany sposób narracji z
użyciem wykresów i grafów jest wręcz wzorcowy dla analizy ilościowej. Autorka
w pełni zachowała zasadę sine ira et studio, a podejście interdyscyplinarne
umożliwiło wieloaspektową prezentację zagadnienia. () Konkludując, w sposób
wszechstronny i przejrzysty ukazany został obraz wroga w prasie narodowej.
Praca spełnia więc wymogi poprawności merytorycznej, trafności doboru źródeł i
efektywności spożytkowania literatury przedmiotu. Szeroko zakrojony obszar
badań ułatwił Autorce sformułowanie odważnych generalizacji, które zgodnie z
opinią Karla Poppera są bardziej cenne niż odporne na krytykę studia bardzo
wąsko zakrojonego problemu badawczego. Podsumowując, pracę uznaję za jedną z
bardziej znaczących w odniesieniu do badanej tematyki.
Myślenie autorki ma początek w miejscach, gdzie spotyka cierpienie innego i na
nie odpowiada. Z tego myślenia zrodzonego z bólu niepewności, świadomości
tragiczności, nieodwracalności ludzkiego losu, nieuchronności wyrasta jej
poznanie. Jest to szczególny rodzaj poznania: taki, który rzuca światło,
wydobywa z cienia tych, od których często odwracamy wzrok; którzy żyjąc,
umierają. którzy towarzysząc umierającym, żyją. Jej pismo wychodzi z siebie;
wskazuje drogę do tego, co nie-do-pomyślenia, a przecież jest. Czy to w geście
przeciwko śmierci, czy naprzeciw śmierci, autorka pisze, by słowem nawiązać
więź pomiędzy umownie nazwanymi tu Pierwszym w-obec śmierci i Drugim.
Publikacja jest oryginalna w podstawowym sensie tego słowa; zaczyna się od
początku, konsekwentnie zbliżając się do początku. Nazwijmy, ostrożnie, ten
początek życiem, a wtedy jasne się stanie, że praca jest również życiodajna.
Takie książki, jak ta, winny być obowiązkową lekturą dla wszystkich, którzy
chcieliby uczyć się bycia dla dobra innego. Inny, zwłaszcza ten, który
znajduje się w-obec śmierci, czeka na drugiego, który będzie uważnym
czytelnikiem jego u-bywania i dobrym krytykiem swoich u-przedzeń. Z recenzji
dr hab. prof. UJ Małgorzaty Opoczyńskiej Książka jest nomen omen intymnym
studium obcowania ze śmiercią. gdzie poznajemy sposoby, jak śmierć może
manifestować się i objawiać w doświadczeniu osób – umierającej i będącej
świadkiem/towarzyszem tej sytuacji granicznej oraz odniesień tej sytuacji
granicznej do ciała i cielesności. Zajmowanie się tak zniuansowanymi i
delikatnymi kwestiami/sytuacjami/uczuciami wymaga nie lada finezji językowej,
a szerzej – metodologicznej. Taką ofertę składa nam, realizuje i w pełni
wywiązuje się z niej autorka. Wprost i pośrednio odwołuje się ona do
aktualnego stanu badań ze spektrum wielu dziedzin. To wielka wartość tej
książki, która napisana jest profesjonalnym/gęstym, ale czytelnym dla
wytrawnego i zorientowanego w temacie czytelnika stylem analizy
fenomenologicznohermeneutyczno-egzystencjalnej, czasem z piękną literacką.
odautorską nutą. Brak takiej, a nawet analogicznej czy zbliżonej publikacji na
rynku polskim i światowym – chodzi tu o treść i jej autorskie ujęcie, lecz
także styl myślowy zastosowany w pracy. Odwołując się do paradygmatu śladu
wykorzystanego w publikacji, może ona zostawić po sobie ów (silny/znaczący)
ślad na rynku naukowym; równie ważny jest jej wymiar aplikacyjny w obszarze
edukacji, psychologii, medycyny, socjologii, psychoterapii oraz nauk o
kulturze. Z recenzji dr. hab. prof. UKSW w Warszawie Andrzeja Pankalli
