Monografia analizuje autobiograficzne narracje kobiet, koncentrując się na relacjach między matkami a córkami w kontekście rodzinnych i artystycznych interakcji. Badania skupiają się na tym, jak te relacje wpływają na twórczość literacką i artystyczną obu stron oraz odwrotnie – jak życie artystyczne kształtuje dynamikę rodzinną. Analizowane są kategorie i problemy, które wynikają z tych interakcji. Celem jest zidentyfikowanie i zinterpretowanie duetów matek i córek, których teksty najlepiej ilustrują sposób narracji o sobie i rodzinie. Wybrane utwory są badane w kontekście takich kategorii jak córectwo, etyka troski, uznanie, epigenetyka, wstyd, empatia, topologie choroby oraz żałoba. Zawierają również specyficzne teksty autobiograficzne, które nie mieszczą się w tradycyjnych ramach gatunkowych, podkreślając różnorodność estetyk i konwencji autobiografii. W badaniach wykorzystano teorie z różnych dziedzin, takich jak literatura, gender studies, antropologia kultury, badania nad pamięcią, analizy socjologiczne oraz koncepcje psychologiczne, co przyczyniło się do stworzenia metodologii odpowiadającej współczesnym przekształceniom literatury autobiograficznej.
