Michał Podrazik Boeken

Cyrus, zwany powszechnie Młodszym, był irańskim księciem z rodu Achemenidów, synem Wielkiego Króla Dariusza II (424/423-404 r. przed Chr.) i jego żony Parysatis. Przyszedł na świat w roku 424/423 przed Chr., krótko po objęciu przez jego ojca władzy w imperium Achemenidów. Zmarł w roku 401 przed Chr., w bratobójczej bitwie stoczonej pod Kunaksą, nieopodal Babilonu, gdzie jego wojska starły się z wojskami Wielkiego Króla Artakserksesa II (404-359 r. przed Chr.), jego starszego brata, a zarazem następcy Dariusza II na achemenidzkim tronie. Bezpośrednim następstwem bitwy pod Kunaksą był tzw. odwrót Dziesięciu Tysięcy, czyli słynny marsz greckich najemników Cyrusa, którzy wyszli cało z bitwy, wiodący z Babilonii do północnych wybrzeży Azji Mniejszej. Przeważnie ukazuje się Cyrusa Młodszego w kontekście tych dwóch głośnych wydarzeń bitwy pod Kunaksą i odwrotu Dziesięciu Tysięcy. Niniejsza książka przedstawia dzieje Cyrusa poprzedzające te dwa wydarzenia, koncentrując się przede wszystkim na latach 408-404 przed Chr. Był to czas jego pierwszego pobytu i aktywności w Azji Mniejszej, gdzie sprawował władzę jako karanos (stp. *krana-) regionu. Głównym celem jego ówczesnej aktywności w tej części imperium Achemenidów było rozbicie tzw. Ateńskiego Związku Morskiego, od dekad zagrażającego zachodnim granicom imperium. Dokonał tego przy współpracy ze Spartą, walczącą wówczas z Atenami w ramach tzw. wojny jońskiej (413-404 r. przed Chr.), ostatniej fazy tzw. wielkiej wojny peloponeskiej (431-404 r. przed Chr.). Obecność Cyrusa w Azji Mniejszej i zaangażowanie się w wojnę jońską skutkowało jego licznymi kontaktami z Grekami. Analiza tych kontaktów pozwoliła na ukazanie także innej strony irańsko-greckich relacji aniżeli często podkreślany wzajemny konflikt.

Pojęcie kultury historycznej, tak jak je tu rozumiem, jest pojęciem wewnętrznie otwartym, obejmuje wszelkie zjawiska odnoszenia się do przeszłości. Wspomniana otwartość zasadza się na tym, że nie przyjmuje się tu żadnej skończonej listy zagadnień, zjawisk, problemów, które w sposób ostateczny wyczerpywałyby treść tego terminu. Kultura, w tym i kultura historyczna, jest historyczna właśnie, a to znaczy zmienna w czasie i przestrzeni społecznej, nie da się zatem raz na zawsze orzec, na jakie nowe zjawiska trzeba będzie zwracać uwagę, jak je poznawać i jakiej aparatury pojęciowej w tym celu użyć. Prezentowany tom składa się z artykułów, które w większości były już publikowane w pracach zbiorowych lub czasopismach. Ich wydanie (z niewielkimi redakcyjnymi zmianami) w jednym tomie tworzy nową jakość, ukazuje bowiem wieloprofilowość całego kompleksu zjawisk mnemonicznych. Książka składa się z dwóch części. W części I zatytułowanej Matryce kulturowych badań nad historią, pamięcią i niepamiętaniem zamieszczam artykuły o bardziej teoretycznym charakterze. Natomiast w części II – Z warsztatu empirycznych badań socjologa pamięci – znalazły się teksty poświęcone badaniu przemian różnych aspektów kultury historycznej przy użyciu wypracowanych wcześniej narzędzi badawczych.