Evagrius Ponticus was een centrale theoloog en schrijver uit de late vierde eeuw. Beroemd om zijn intellect en welsprekendheid, maakte hij de overstap van een veelbelovende kerkelijke carrière naar een leven van intense ascetisme en contemplatief schrijven. Zijn diepgaande spirituele inzichten en literaire gaven hadden een diepgaande invloed op de vroege christelijke kerk en vormden het denken van toekomstige generaties theologen en monniken.
Für die christliche Tradition der Kontemplation sind die Schriften des
Wüstenvaters Evagrius Ponticus grundlegend. In dieser Schrift fasst er die
Lehren der Wüstenväter über das Gebet zusammen. Er deutet uns die Erfahrungen,
die wir auf dem Weg der Kontemplation machen. Indem er sie uns deutet, zeigt
er uns, wie wir damit umgehen sollen und führt uns zu immer tieferen
Erfahrungen des Geheimnisses Gottes.
Kiedy chcemy poważnie mówić o modlitwie, nie można pominąć mistrzów życia
duchowego. W naszej tradycji jednak najczęściej myśli się wówczas o pisarzach
ostatnich wieków, jak św. Jan od Krzyża, św. Teresa, św. Ignacy Loyola,
ewentualnie mistykach średniowiecznych, takich jak św. Bernard, św.
Bonawentura, Jan Tauler, Mistrz Eckhart, Jan Ruysbroeck, Henryk Suzo...
Świadczy to jednak o tym, jak daleko odeszliśmy od tradycji Ojców Kościoła.
Musimy pamiętać, że to oni pierwsi kładli podwaliny pod rozważania na temat
modlitwy. Pojęcie modlitwy jako rozmowy z Bogiem zawdzięczamy np. św.
Klemensowi Aleksandryjskiemu (II/III w.), o czym może niewielu z nas wie. U
Ojców sięgamy do czystego źródła, z którego można czerpać zdrową naukę. W
późniejszych wiekach systematyczna refleksja teologiczna wytworzyła swoistą
„wiedzę” na temat modlitwy ujmując ją w schematy i systemy. Jednocześnie
nastąpiło odejście od autentycznego doświadczenia. Wykład na temat modlitwy
stał się racjonalistyczną refleksją, zestawianiem i porównywaniem rozmaitych
zdań i opinii wcześniej podawanych, bez odniesienia do osobistego, żywego
doświadczenia modlitwy. Wymienieni mistrzowie modlitwy na Zachodzie musieli
przechodzić niejako na nowo drogę osobistych doświadczeń, czasem wbrew
panującym wówczas poglądom teologicznym. Za czasów Ojców Pustyni nade wszystko
liczyła się praktyka modlitwy, a wszelka refleksja jedynie miała jej pomagać,
aby sama modlitwa była jeszcze czystsza i prawdziwsza. Ewagriusz z Pontu,
uważany za pierwszego z Ojców Pustyni, który pisał, swoje myśli czerpie z
doświadczenia osobistego, jak i swoich braci na pustyni. Późniejsi pisarze,
świadomie lub nie, bardzo często odnoszą się do jego myśli i z niej czerpią
podstawowe rozróżnienia i pojęcia. Trudno właściwie przecenić jego wpływ na
późniejsze traktaty o modlitwie. Warto może tylko wspomnieć Jana Kasjana,
który w dużej mierze czerpał z dorobku Ewagriusza. Za jego pośrednictwem myśli
Ewagriusza przeszły do całej tradycji zachodniej, czego w dużym stopniu nie
jesteśmy świadomi. W nowym kontekście pojęć, w nowym klimacie duchowym
pierwotna myśl Pontyjczyka została przy tym zmieniona. Nawet te same
sformułowania zaczęły znaczyć coś innego.
Evagrius Ponticus führte die aphoristischen Sentenzen in die christliche Literatur ein. Der Band enthält drei Sammlungen: Mönchs- und Nonnenspiegel sowie die Ermahnung an die Mönche, die das asketische und kontemplative Leben in der Wüste beleuchten. Mit Einleitung zu Evagrius' Leben und einer neuen deutschen Übersetzung.
"Die Schriften des Evagrius Ponticus sind auch heute noch eine wertvolle Quelle für unser spirituelles Leben. Evagrius Ponticus (ca. 345-399) beschreibt in diesem Buch, wie wir mit negativen Gedanken umgehen können. Er gibt uns positive Einreden an die Hand, die wir negativen Gedanken entgegensetzen können."--
Pozycja, wydana z okazji 60-lecia szkoły, adresowana jest do rozsianych po
całej Polsce i świecie absolwentów szacownej placówki, do której przylgnęło
miano „Raciborskiej Politechniki”. Zawiera historię szkoły, wspomnienia
pedagogów, pięćset zdjęć archiwalnych i współczesnych oraz listę 7,5 tysiąca
absolwentów. Bogaty materiał ikonograficzny zainteresuje też osoby zamiłowane
w historii Raciborza.