Jagielska Dominika Boeken

Janina Kostkiewicz zachowuje bardzo zdrowy dystans zarówno w prezentacji wyników analizy treści materiału badawczego, jak i w próbach spojrzenia na bogaty przecież dorobek refleksji pedagogicznej badanej epoki. Widać, że zna epokę, twórców i nurty, które prezentuje; jawią się one Czytelnikowi jako żywa, pulsująca rzeczywistość. Nie ma także w postawie autorki żadnych sądów pochopnych, lekceważących, widać wręcz pokorę wobec obowiązku dokonywania ocen. [...] Czytelnik […] jest prowadzony pewną i wytrawną ręką przewodnika po jakże bogatych przestrzeniach myśli pedagogicznej [...], często dotąd słabo spenetrowanej. [...] Po raz pierwszy w polskim piśmiennictwie naukowym na temat pedagogiki katolickiej otrzymujemy tak szerokie, bardzo cenne monograficzne opracowanie terenu badawczego, dotąd prezentowanego tylko przyczynkowo. Z recenzji wydawniczej ks. prof. zw. dr. hab. Jerzego Bagrowicza

Książka autorstwa Dominiki Jagielskiej oraz Janiny Kostkiewicz Pedagogika humanizmu społecznego Andrzeja Niesiołowskiego jest odkrywczym i z wielu względów ważnym studium historyczno-biograficznym. Wprowadza czytelnika w szczególny mikrokosmos idei i problemów. Na planie pierwszym plasuje się tutaj zagadnienie transcendencji i duchowości, ściśle związane z normą samorozwoju osobowego oraz uczestnictwa społecznego, a jedno i drugie jest źródłem wychowania katolickiego. Musiało upłynąć wiele lat, by życie i dzieło A. Niesiołowskiego, tak ważnego reprezentanta społeczno-pedagogicznej myśli katolickiej, zostało dostrzeżone, zaprezentowane i ocenione oraz wprowadzone do współczesnego obiegu naukowego. Pierwszeństwo w tej mierze należy do Janiny Kostkiewicz, która po raz pierwszy wydobyła na światło dzienne postać Niesiołowskiego w monografii Kierunki i koncepcje pedagogiki katolickiej w Polsce 1918–1939 (2013). Dużą zasługą Dominiki Jagielskiej oraz Janiny Kostkiewicz jest to, że pokonały granice milczenia i zapomnienia, że ukazały ideologiczne przyczyny dyskwalifikowania i marginalizacji myśli społecznej wyrosłej na gruncie prawd ewangelicznych i nauczania Kościoła. Pośrednio, ale w sposób wyraźny, dzięki przedstawianej książce można dostrzec »pole zaległości«, obszar braków badawczych i problemów, które należy podjąć i rozwiązać, by uzupełnić i wzbogacić dotychczasowy, dalece niepełny obraz polskiej myśli humanistyczno-społecznej XX wieku. Oby te ustalenia stały się impulsem do szerszej i systematycznej pracy badawczej nad myślą i praktyką katolickiej pedagogiki w naszym kraju. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Wiesława Theissa

Dla edukacji najbardziej istotne i znaczące ideologie są te, które leżą u podstaw myślenia i działania osób dzierżących władzę polityczną. To politycy stwarzają bowiem formalne warunki prawne i możliwości kształcenia oraz wychowywania młodego pokolenia, a także artykułują, reprezentują, propagują i współtworzą oczekiwania społeczne oraz opinię publiczną w odniesieniu do różnorakich kwestii związanych z szeroko rozumianą edukacją. Ich sposób widzenia tego wycinka rzeczywistości społecznej wpływa więc na wszelkie procesy z edukacją związane i toczące się w jej obrębie. Ze Wstępu Wychodząc z takiego założenia, autorka stara się przedstawić ideologie edukacyjne polskich polityków należących do najważniej szych ze społecznego punktu widzenia partii politycznych lat 2007-2010, opierając się na szczegółowych badaniach dokumentów programowych, artykułów prasowych i zapisów na blogach poszczególnych członków klasy politycznej oraz posiłkując się cytatami z wywiadów. Widoczna hybrydyzacja ideologii edukacyjnych polityków - charakteryzująca się płynnością, zmiennością i niedookreślonością, a także łączeniem elementów przeciwstawnych w dowolnych konfiguracjach - rodzi pytania o przyszłość naszej edukacji.