Gertrud Maes Boeken

Providence Dupois ontmoet in een ziekenhuis in Marrakech de zevenjarige Zahera, die daar al sinds haar geboorte woont. Zahera is een wees en lijdt aan de ongeneeslijke taaislijmziekte. Tussen het meisje en de jonge vrouw groeit een onbreekbare band en als Providence weer vertrekt, belooft ze Zahera dat ze zal terugkomen om haar te adopteren en mee te nemen naar Parijs. Providence is vastbesloten om woord te houden. Als op de dag dat ze naar Marokko zal vliegen een IJslandse vulkaan uitbarst die al het vliegverkeer in Europa platlegt, gaat ze wanhopig op zoek naar andere middelen van vervoer. Ze komt terecht in een klooster, waar de monniken beweren dat ze haar kunnen leren vliegen: niet met een vliegtuig, maar zelf, met haar armen, door de kracht van haar liefde. Hoe krachtiger de liefde, hoe eerder en beter ze kan vliegen. Providence gebruikt haar diepe liefde voor Zahera als motor om de bijna 1500 kilometer naar het meisje te overbruggen. Maar is ze nog op tijd…?

Door stiekem enveloppen open te stomen en de brieven te lezen, heeft postbode Bilodo een manier gevonden om te ontsnappen aan zijn eenzame en eentonige leven. Het geeft hem een kijkje in het leven van anderen, in het bijzonder dat van Ségolène. Zij schrijft en ontvangt haiku's van Gaston, een meesterlijk dichter. Bilodo raakt steeds meer gefascineerd door de fijne poëtische taal en de brieven die de twee geliefden elkaar op afstand sturen en langzaam wordt hij verliefd op Ségolène. Het blijkt echter slechts een kwestie van tijd tot de hele wereld om hem heen instort…

Myriam is moeder van twee kinderen en wil haar baan als advocaat hervatten. Ondanks de bezwaren van haar man gaat ze op zoek naar een nanny. Na een intensieve zoektocht vinden ze in Louise de perfecte oppas, die al snel de harten van de kinderen verovert en een vaste plek inneemt in het gezin. Louise nestelt zich steeds dieper in het huishouden, maar begint ook vreemde trekjes te vertonen. Het benauwt Myriam, maar ze sust haar gevoel van onbehagen. Als ze uiteindelijk doorheeft wat Louise drijft, is het te laat. Een zachte hand is een eigentijds, sociaal drama, met haarscherpe psychologische portretten en een huiveringwekkend plot.

"Echt, het woord 'islamofobie' is slecht gekozen als daarmee de haat wordt bedoeld die bepaalde idioten tegen moslims koesteren. En het is niet alleen slecht gekozen, het is ook gevaarlijk. [...] De strijd tegen racisme richt zich tegen alle vormen van racisme, maar waartegen is de strijd tegen islamofobie gericht? Tegen de kritiek op een godsdienst of tegen de afschuw van zijn beoefenaars, omdat ze van buitenlandse afkomst zijn?" Charb, vanaf 1992 een van de pijlers van Charlie Hebdo en een fervent voorvechter van gelijke rechten, getuigt van zijn ongerustheid over het feit dat hij de strijd tegen racisme verdrongen ziet worden door een strijd voor de bescherming en de promotie van een godsdienst. De term 'islamofobie' suggereert immers dat het erger is om de islam - dat wil zeggen, een manier van denken die op zich prima aanvechtbaar is - te verafschuwen dan moslims. Maar kritiek hebben op een godsdienst is geen misdrijf, terwijl iemand discrimineren op grond van zijn religieuze afkomst dat ontegenzeglijk wel is. Dit essay laat goed zien dat zowel racisten als radicale islamisten, demagogische politici en luie journalisten met het woord 'islamofobie' prima uit de voeten kunnen.