Een Uruguayaanse auteur en pianist, beschouwd als de voorvader van het fabulisme. Zijn vernieuwende aanpak ging vooraf aan en beïnvloedde diepgaand gerenommeerde schrijvers als Gabriel García Márquez, Italo Calvino en Julio Cortázar, die hem allemaal als een belangrijke inspiratiebron noemen. Zijn kenmerkende vertelstijl en thematische verkenningen legden de basis voor een belangrijke literaire stroming.
Inhabited by rich, eccentric characters and full of strange and surprising landscapes, this collection of short stories deeply influenced a generation of magical realists.If I hadn't read the stories of Felisberto Hernandez in 1950, I would not be the writer I am today. Because he taught me that the most haunting mysteries are those of everyday life. -- Gabriel Garcia Marquez
A superb fiction collection by the great Uruguayan writer: If I hadn't read the stories of Felisberto Hernández in 1950, I wouldn't be the writer I am today. --Gabriel García Márquez
A Message Inspired by Father Edward J Flanagan.
Felisberto Hernández, ein unkonventioneller Uruguayer, kämpfte als Klavierspieler und erlebte finanzielle Schwierigkeiten. Seine Freunde finanzierten seine erste Erzählung zu seinem vierzigsten Geburtstag. In seinen Geschichten, die unterschiedliche Autoren beeinflussten, verbindet er Humor mit tiefgründigen Gedanken und lädt ein, seine außergewöhnlichen Erzählungen zu entdecken.
Mit e. Nachw. v. Cortazar, Julio. Erzählungen. 238 S.
Felisberto Hernández, urugwajski prozaik, którego twórczość inspirowała wielkich autorów literatury światowej, był zawodowym pianistą. Miało to ogromne znaczenie dla pisarstwa Hernándeza: jego podstawą uczynił zasady kompozycji muzycznej. Stąd ogromna rola rytmu w tej prozie, szczególny układ słów. W Polsce dotąd Hernández pozostawał niemal całkowicie nieznany, na świecie ma sporą grupę czytelników, co i rusz ukazują się antologie jego krótkich utworów. Najczęściej występujące w twórczości Urugwajczyka słowo to „tajemnica”. Cały świat był dla autora niezwykły i tajemniczy, przeniknięty aurą oniryzmu, w pewien sposób niespójny; Hernández uważał, że rzeczywistość, nieskończona i ciągle zmienna, jest niepoznawalna dla człowieka. Opowiadania pomieszczone w prezentowanej antologii – a wydaje się, że zostały tu zebrane niemal wszystkie najlepsze utwory Hernándeza – doskonale oddają tę niepokojącą wizję świata. Brak tu ważnych wydarzeń, wszystko rozgrywa się w codziennej zwyczajności, w niej bowiem pisarz dostrzegał niezwykłość. To szczególne spojrzenie na świat, które każe autorowi przypisywać przedmiotom człowieczą naturę, ludziom zaś zaskakujące cechy, jest siłą prozy Felisberta Hernándeza. Zaciera się tu granica między snem a jawą, między człowiekiem a przedmiotem; proza Hernándeza odkrywa cudowność w codzienności, nieustannie dziwi się światu. To prawdziwie ożywcza, fascynująca wyprawa w głąb wyobraźni.