Samuel Eliot Morison Volgorde van de boeken

Harrison Gray Otis was one of the most prominent Federalists of his era, a leading advocate for ratification of the Constitution and a critic of the excesses of the early Republic. In this work by acclaimed historian Samuel Eliot Morison, Otis's life and career are explored in detail, shedding new light on the political and social history of the early United States.

Otis was a prominent lawyer, politician, and Federalist in the early years of the United States, playing a key role in shaping the country's government and institutions. Morison's biography draws upon a wealth of letters and documents to provide a detailed and engaging portrait of Otis's life, from his childhood in Massachusetts to his later years as a statesman and businessman. This book is a must-read for anyone interested in the early history of America.

Filipiny. To tutaj po raz pierwszy pojawiły się japońskie samoloty kamikaze. Nadlatywały nad amerykańskie okręty i spadały w dół z podwieszonymi bombami. Amerykanie przeżyli szok. Liczba marynarzy nerwowo załamanych gwałtownie wzrosła. Postanowiono nie mówić o tym społeczeństwu amerykańskiemu. Wszystkie listy zostały ocenzurowane, a marynarze, którzy wracali do Stanów mieli zakaz opowiadania o lotnikach kamikaze. Jak walczyć z przeciwnikiem dla którego śmierć jawi się jako nagroda? Jak bardzo bliski jest to problem naszych czasów... Morison pokazuje walkę o Filipiny z różnych stron, zarówno od strony lądujących na wyspach marines, jak i marynarzy na okrętach czy członków sztabu. Dzięki temu mamy pełny obraz walk o każdą wyspę, walk okrutnych, w których praktycznie nie brano jeńców.

Operacja „Torch” – to najbardziej niedoceniana operacja w drugiej wojnie światowej. Jednak to nigdy przedtem nie użyto jednostek desantowych na tak wielką skalę. Doświadczenie zdobyte w tej operacji stało się też krokiem milowym do otworzenia drugiego frontu. I w końcu powodzenie operacji „Torch” stało się początkiem końca Rommla w Afryce. Zaskakujące zwroty akcji na wszystkich polach walki – na morzu, lądzie i w powietrzu w oparciu o relacje z pierwszej ręki zebrane przez autora na miejscu walk.

Bój o Archipelag Bismarcka (07. 1942 – 05. 1944) to jeden z mniej znanych epizodów wojny na Pacyfiku. Ale ani zaciętością walk, ani dramatyzmem zdarzeń nie ustępuje tym bardziej znanym kampaniom. Starcia okrętów, walka o panowanie w powietrzu, boje na lądzie – wszystko to składa się na niezwykle intensywne działania, które trwały bez mała dwa lata. A do tego mistrzowskie pióro Samuela E. Morisona, który wspaniale w opisy walk wplata relacje jej uczestników, przez co odnosimy wrażenie, że oglądamy walkę na żywo. W tym przypadku rolę kamer pełnią oczy uczestników zdarzeń i to na różnych szczeblach – od dowódców do prostych żołnierzy. Ten sposób pisarstwa sprawił, że oto oficjalną historię US Navy czytamy tak, jakbyśmy czytali najlepsze powieści wojenne. Jeden z recenzentów nazwał autora „artystą wśród pisarzy historycznych”. I nie ma w tym ani trochę przesady.

Morison napisał 14 tomów Historii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w drugiej wojnie światowej, ale to właśnie ten tom otrzymał nagrodę Pulitzera! Dlaczego akurat ten, skoro w końcu przedstawia jedno wielkie pasmo klęsk Stanów Zjednoczonych i aliantów na Pacyfiku i Oceanie Indyjskim. Po pierwsze, dramatyzm sytuacji - żaden inny tom nie obfitował w takie nagromadzenie dramatycznych historii. Po drugie, kapitalna analiza ludzi władzy w Japonii w okresie od końca pierwszej wojny światowej do wybuchu wojny na Pacyfiku, oparta na wywiadach z Japończykami i przejętych przez Amerykanów bogatej dokumentacji japońskiej. To właśnie w obliczu klęski pojawiają się prawdziwi bohaterowie, którzy dają przykład innym swoją odwagą i męstwem. Morison kapitalnie ich znalazł i przedstawił nam tych najdzielniejszych z dzielnych. Jak pisze, to oni swoim przykładem natchnęli innych do walki w tym najtrudniejszym dla Ameryki okresie wojny na Pacyfiku. Morison potrafi też docenić inwencję twórczą Japończyków, a szczególności podziwia genialnego dowódcę Japońskiej Marynarki Wojennej – Yamamoto, twórcę planu ataku na Pearl Harbor. Jego zdolność przewidywania była niemal legendarna. Znając Amerykę, wiedział, że jeśli nie wygra z Ameryką w przeciągu kilku miesięcy, Japonię czeka klęska, ponieważ nie mogła ona przeciwstawić się amerykańskiemu potencjałowi przemysłowemu przestawionemu na produkcję wojenną. Morison niekiedy bardzo krytycznie analizuje przyczyny klęski Amerykanów, czasem nie zostawiając suchej nitki przy niektórych nazwiskach dowódców. To jest jedna z jego kapitalnych cech. No bo kto by się odważył pisać krytycznie o przywódcach, którzy tak niedawno świętowali zwycięstwo nad Japonią? Morison miał taką odwagę. Miał nawet odwagę wytknąć Amerykanom, że w sprawie wojny nie dali Japończykom wyboru. Brak dostaw ropy stawiał bowiem Japonię pod ścianą. Gdyby nie weszli oni do wojny, jej flota byłaby wkrótce bezużyteczna i Japonia musiałaby się poddać bez jednego wystrzału i zgodzić się na zapewne upokarzające warunki pokoju przedstawione im przez Stany Zjednoczone. Morison jest więc niezwykle obiektywny w swojej analizie przyczyn wybuchu wojny na Pacyfiku Przebieg działań kończy się na nalotach sił Nagumo na Ceylon. Następnym etapem wojny było Midway. Ale to już jest temat osobnego tomu Morisona, wydanego już przez Finnę pod tytułem: „Morze Koralowe i Midway”.

Aleucki teatr działań wojennych na Pacyfiku mógłby równie dobrze być nazywanym teatrem militarnych frustracji. Ani jeden oficer flagowy, ani generał żadnej ze stron, z wyjątkiem komandora McMorrisa, nie zyskał tam sławy ani fortuny. Żadna z operacji nie dokonała niczego poważnego, ani nie miała wpływu na przebieg wojny. Marynarze, żołnierze i piloci nienawidzili przydziału w ten wiecznie mglisty śnieżny region, nieco tylko lepszy od przydziału do jednostki karnej. Obie strony dałyby wiele, aby Aleuty pozostawić w rękach tubylców do końca wojny...