Tamtego życia już nie ma

Meer over het boek

Obcy, niebezpieczni, nieobliczalni. Zaleją Polskę, wysadzą się w powietrze. Stali się bohaterami nagł�wk�w gazet i kipiących nienawiścią wpis�w na forach internetowych. Każdy o nich m�wił i każdy był na ich temat ekspertem. To ludzie, kt�rych trzeba się bać lub odwrotnie ? należy im pom�c bez względu na konsekwencje. Zredukowani do grupy siedmiu tysięcy uchodźc�w, kt�rych polski rząd zobowiązał się przyjąć jesienią 2015 roku w Brukseli, są symbolem podzielonej Polski.Ale oni byli tu wcześniej. Nie przedzierali się łodziami przez Morze Śr�dziemne i nie forsowali kolejnych granic na szlaku wiodącym do Niemiec i innych bogatych kraj�w Europy. Są niemedialni i na uboczu. Ubierają się w lumpeksach, robią zakupy w dyskontach, przekrzykują się w autobusach, pracują na budowach, stoją po zasiłki z pomocy społecznej i tłoczą się z tobołami na dworcach. Zgorzkniali, smutni, radośni, roszczeniowi, niespełnieni. Uciekli ze swojego kraju przed wojną, prześladowaniami lub ludzkim gniewem. Musieli wyjechać z dnia na dzień, zostawiając za sobą wszystko: dom, pracę, rodzinę i pozycję społeczną. Yasser oprowadzał po Syrii wycieczki, Ali służył w afgańskiej armii, Szirin walczyła w Iranie o prawa kobiet, B. pracowała jako tłumaczka dla amerykańskich wojsk w Iraku. Bez względu na to, jak długo są w Polsce, marzą o powrocie do domu. Bo tylko tam mogą być w pełni sobą.