Życie to podróż, to ocean. Z Julią Hartwig rozmawia Artur Cieślar

Meer over het boek

W jej wierszach nie ma rozdzierania szat ani rozterek tak charakterystycznych dla niekt�rych poet�w niepogodzonych ze światem, Bogiem, Absolutem, ze sobą wreszcie. Poetka dostrzega świat w odsłonach piękna, ale i jego marności. Przyjmuje go takim, jaki jest. Prawda o rzeczach tego świata, o tym, jak one się przejawiają, jest przez nią jedynie rejestrowana. Bo przecież w naszej świadomości, a dalej pamięci, może zagościć tylko to, czego doświadczyliśmy. Każdy samodzielnie będzie musiał tego dokonać na własny użytek. Zapisywanie z pozoru najzwyklejszych rzeczy przypomina trochę degustację wina, wybornych ser�w ? umyślnie odwołuję się tutaj do kultury francuskiej ? tak ukochanej przez poetkę, z kt�rą łączy mnie umiłowanie Francji ? w tym kultury kulinarnej. Julia Hartwig jest prawdziwą apologetką chwili. Umie zachwycić się i docenić to, co akurat dane jest jej doświadczać. Temu smakowaniu codzienności zawsze towarzyszy wdzięczność choćby za naturalność tego, co jest nieodłączne w życiu: rytm nocy i dnia, zmiany p�r roku, kwitnienie i zamieranie, naprzemienność w radości i cierpieniu, samotności i miłości.